O duchach i selekcji genetycznej, czyli kochamy mimo wszystko

Czytam… Czytam…. Czytam… Od chwili, kiedy nauczyłam się składać - w miarę sprawnie - literki w słowa, czynię to nałogowo. Magia słów mnie porywa… Pewnie dlatego wylądowałam w bezpiecznej mekce filozofów, pewnie dlatego gnana żądzą przygody uciekłam z niej w świat, by rozbić sobie dupkę przy pierwszym twardym lądowaniu. Ot – ciężka sprawa takie życie dla idealisty… koniec końców jestem dziś tu, gdzie jestem… Ale wciąż czytam… Czytanie daje mi możliwość przeżywania kilku żyć w terminie właściwym jednemu. W przypadku osób żywiących podejrzenia, że tylko raz udaje nam się zagościć na tej najpiękniejszej z planet – sprawa absolutnie bezcenna… 

Ostatnio lektura zaprowadziła mnie do Comtosook w Stanach Zjednoczonych, gdzie na miejscu pochówku Indian Abenaki wyczyniają się różne tajemnicze i przyprawiające o lekki dreszczyk przerażenia historie. A że po mej duszy błąkają się echa średniowiecznego mistycyzmu, wskoczyłam w te buty raz dwa. Udało mi się nawet wykonać efektowny przepływ w czasie…

Czytadło kochani. Kolejne. I zarazem kolejne czytadło – nie - czytadło. Czyli mamy przesłanie. Jodi Picoult Drugie spojrzenie. Fajna sprawa. Jak nie szaleję za tego typu literaturą Drugie spojrzenie łyknęłam jednorazowo i jeszcze starannie obwąchałam okładkę. W opowieści mamy i miłość i tajemnicę i kilka duchów i kilka truizmów i niebywałe zrządzenia losu. Opowieści indiańskie i tajemnicze morderstwo sprzed lat… Mamy – jak to u tej autorki bywa, albo raczej zawsze jest – przemycone w wartko płynącej opowieści, grube zagadnienia moralne. Mało znany a szokujący problem eugeniki – zagadnienie warte rozpoznania nawet na głębszej płaszczyźnie, ale generalnie wszelka wiedza w tym zakresie może być przydatna do uruchamiania dzwonków człowieczej wrażliwości w naszych głowach! Kilka obezwładniających akapitów o kontrolowaniu przez władzę ludzkiej rozrodczości. Ten aspekt przewinął nam się w piątek bodajże, przy okazji bredzenia o zbliżających się wyborach. Wracając do eugeniki - wstyd…dla całego rodzaju, który śmie się określać jako homo sapiens, a dopuścił do zbrodni  z rozumem mających niewiele wspólnego…

Dziś kochani bardzo enigmatycznie i hasłowo, ale recenzenta który obdziera czytelnika z przyjemności poznawania lektury własnomózgowo, należałoby wybatożyć więc nie będę ryzykować. Polecam Wam serdecznie. Miejsce, w którym teraźniejszość miesza się z przeszłością, świat realny z nadprzyrodzonym a całkiem żywi z tymi jakby nie do końca, z pewnością i Was zaczaruje. Kurcze, ja chyba uwierzyłam w ducha, pomimo Demi Moore.. O i jeszcze to, na piękny finisz…Miłość nie ma nic wspólnego z nauką. Nie kocha się za coś, tylko mimo wszystko…. Czegóż chcieć więcej…