Protest song ubogiego jeżyka

Nie ma we mnie zgody. Skuliłam się w sobie, jak mały kolczasty jeż. Nie dotykać! Jeśli prawdą jest, że życie to wielka niespodzianka, to ja mam od pewnego czasu wrażenie, że wciąż odpakowuję - ozdobioną piękną kokardą - paczuszkę niewypałów. Nie są to fajerwerki - niestety. To jest lajf. Sorry... To jest lekcja. Gimnastyka egzystencjalna pozwalająca na zdobywanie doświadczenia i tego, co chyba najbardziej dla mnie przerażające - mądrości życiowej.

...nie daj mi, Boże, broń Boże, skosztować

tak zwanej życiowej mądrości,

dopóki życie trwa,

póki życie trwa. 

I dupa! Nikt nie pytał, a ja przecież chciałabym pozostać głuptasem. A tu masz ci los – kto wie, może zafiniszuje jako mądrala mimo woli;). Chociaż zgrzeszyłabym narzekając. Trafiłam w całkiem niezłe życie. Jestem człowiekiem szczęśliwym – tak wiele od losu dostałam. Ale coraz częściej w mojej głowie wre wojna. Zmagam się. Moje widzenie świata czy raczej moje pragnienie świata toczy zawzięty bój z tym, czym każdego dnia karmi mnie ulica, telewizor, gazety, internet, pani w warzywniaku… to obmierzłe. Nie ma we mnie zgody na kłamstwa polityków, na samobójczą śmierć małego, zaniedbanego chłopca, na system, który zmusza rodziców chorych dzieci do zdobywania funduszy na życie/leczenie w najbardziej karkołomny i często upokarzający sposób, nie ma we mnie zgody na wyścig szczurów, na wzajemne kopanie się po kostkach i podgryzanie tętnic. Nie ma we mnie zgody na brak tolerancji, na ogólną beznadzieję. Tak bardzo łaknę spokoju, dobra i miłości. Jestem banalna wiem. Infantylna – jak cholera. Ale dokąd pędzi ten świat? Co pcha tych wszystkich ludzi? Obserwuję, przyglądam się, analizuję i zdobyłam przerażającą wiedzę. Ot takie zbieractwo – domy o powierzchni całkiem przyzwoitych zameczków, samochody za kwoty, które przez kilka tygodni wykarmiłyby jakieś małe państewko, żarcie w cenie klejnotów korony… Czytam w prasie, że jakiś piłkarz w ciągu minuty zarabia tyle, co sprzątacz przez całe życie zawodowe… a to już chyba jest niemoralne! Dlatego nie chce fortuny… Budzi we mnie lęk, że za kasę zamieniłabym się w potwora… Kto wie!

Ockniemy się kiedyś?? Czas już chyba poznać brutalną prawdę… Chyba poczułam się powołana, żeby właśnie ją objawić… Taki ze mnie kaznodzieja samozwańczy;) Otóż moi Państwo – prawda jest gorzka… Ale zdradzę Wam ją…. Otóż… nawet ze steku za tysiaka będzie tylko gówno! Nic więcej! Motam się, mam trudność z przekazem – jak zawsze gdy mój wewnętrzny jeżyk zwija się w kuleczkę i zaczyna trząść się z przerażenia. Ale przecież rozumiecie…Nasza biedna planeta już ledwo zipie, ludzie giną w ramach chorych idei innych ludzi… nie ma we mnie zgody… na moją bezradność tez.