O Judaszu przez judasza…. czyli Malkontentka i żywa sztuka

Sobotni wieczór. Zaaferowana Malkontentka wyciągnęła z szafy najlepsze odzienie, pociągnęła rzęsy tuszem, założyła przyciasne szpilki i z lekka kuśtykając rzuciła wyzwanie schodom - stromym niczym Matternhorn. Pokonując kolejne stopnie, z mozołem i wielką koncentracją omijała podejrzane kałuże rozlane na półpiętrach, a na drugim stosunkowo zgrabnie przeskoczyła przez pana pogrążonego w błogim śnie, ulokowanego rozkosznie pod zdychającym filodendronem. Filodendron został wystawiony przez któregoś sąsiadów w, z góry skazanym na niepowodzenie, zamiarze upiększenia klatki schodowej… Albo po prostu ktoś go wywalił... Pod "prawie że" rezydencją czekała na nią „prawie że” limuzyna, czyli mała skoda przyjaciółki w niewielkim jedynie stopniu ową przyjaciółką wypełniona. Starając się nie zakłócić przyjemnego wieczoru kilku panom biesiadującym na ławce, skoda uzupełniona o Malkontentkę spokojnie wyjechała z osiedla…

…tak kochani …niech Was nie zmyli ten łagodny, kołyszący niewinnie wstęp - to tylko tani chwyt mający na celu uśpić Waszą czujność…. Bo.. czwartek nastał! Czwartek z kulturą! Otrzyjcie załzawione oczęta! Na pociechę zdradzę, że jest to ostatni czwartek przed sezonem ogórkowym, który będzie trwał, aż do zakończenia najgorętszej fazy okresu piwnego, czyli do końca sierpnia. Dwa miesiące bez obmierzłych czwartkowych postów! To są prawdziwe wakacje… A i uwertura dzisiejsza do kanikuły będzie krótka i mało kulturalna. Właściwie nie będzie wcale kulturalna. Ale powróćmy do opowieści…

… zostawiłyśmy nasze bohaterki przy wyjeździe z osiedla… popatrzmy zatem, co wydarzyło się dalej… Ustrojone niedzielnie babki podjechały z piskiem opon i warkotem uszkodzonego czegoś pod teatr i z fasonem przedarły się przez tłum potencjału na widzów. Po okazaniu odpowiednich kwitów zajęły słono opłacone miejsca i oddały się rozkoszy bezpośredniego obcowania z kulturą…. Wszystko przez Judasza. Cóż ja wam kochani mogę powiedzieć… Malkontentka koneserem wielkim nie jest, intelektem wybujałym też nie grzeszy ale teatr lubi. Jednak Judasz… zwalił ją z nóg i to w sensie dosłownym. Rozwlekła, nudna fabuła kołysała malkontencką świadomość miarowo do snu i jedynie nagłe i gromkie okrzyki głównego aktora miotającego się w sposób nienaturalny po scenie wyrywały ją gwałtownie z objęć Morfeusza. W zdecydowanie lepszej sytuacji były dwie maleńkie staruszki siedzące w rządku po malkontenckiej lewicy – ot zwyczajnie – wyjęły aparaty słuchowe z uszu i zasnęły snem sprawiedliwego. Pierwszy raz w życiu Malkontentka miała ochotę zbiec w czasie antraktu, ale jako że jest osobą obowiązkową, twardą i niezłomną wysiedziała do końca. Z trudem. Podobnie jak jej zafrasowana przyjaciółka….
Skąd taka klęska przedstawienia? Artyści znani i lubiani, dawali z siebie wszystko, sztuka z jakimś tam chyba pomysłem… ale kurdeee rozwlekłość, totalne zamotanie akcji, kubełkowość opowieści rozkręcającej się na zasadzie baby w babie – wszystko to spowodowało, że nawet przy najlepszych chęciach nie dało się tego oglądać. Wytrzymać było ciężko. Publika została na swoich pozycjach prawdopodobnie wyłącznie z szacunku dla artystów… Nie polecam… Szkoda czasu i kasy. Ale w sumie tak to z Judaszami bywa…