Tułacza niedola czyli podróż bez uśmiechu

Co cztery lata wyborcy stawiają krzyżyk. A potem muszą ten krzyż nieść. (Birgit Berg-Koshnavaz) I to tyle tytułem komentarza powyborczego. Było, zadziało się, świat jeszcze się kręci i mnie też się kręci, tyle że w głowie... Zmiana na szczytach władzy (ani nawet jej przeczucie), nie spowodowała cudownego złagodzenia srogiego oblicza władzy nieco niżej ulokowanej, czyli innymi słowy – nadal się ode mnie nie od-tego-wali i wciąż krążyć muszę po ziemi ojczystej (żywię straszliwe podejrzenia, że jest to uznane za coś w rodzaju wyróżnienia). Jako, że wciąż nie przybył żaden książę na białym rumaku i nie wyrwał mnie z szponów wiecznych delegacji – wybory uważam za nieudane – no... znalazłoby się jeszcze kilka pomniejszych powodów braku euforii, ale co tam, każdemu wedle oczekiwań – ja chce wyzwoliciela na rumaku. Ale póki co…

Jadę kochani. Fizycznie siedzę już sobie nawet obok pana kierowcy i mkniemy w radosnym pędzie ku stolicy. Postraszę tam ze trzy dni i wracam do mojej Casablanki. Jakbym tam jakiej wiochy narobiła, to z przyjemnością Wam zrelacjonuję. Tymczasem pędzę, zakotwiczę gdzieś i będzie zabawa. Miło byłoby nie dostać skrętu umysłu - katar już mam, podejrzewam nawet gruźlicę, bo kaszlę jak suchotnica. Zamęczą jak nic...  

Żem był jak pielgrzym, co się w drodze trudzi (J.Słowacki) … no cholera mam to samo…