Nie pij Piotrek, nie pij tylko poczytaj jak można zarobić boleśnie w bebechy… - czwartek z kulturą nielotów zaprasza

Nie pij, Piotrek, nie pij w czwartek,

Picie w czwartek nic niewarte.

Ha… No właśnie. Nie pij. W czwartek popijesz – w piątek mogą być konsekwencje i to z tych bardzo konsekwentnych – i życiowych i - nie daj bogini – służbowych. Zatem nie pij Piotrek, nie w czwartek. W czwartek zamiast gorzałki - równie upojne (he he) – spotkanie z kulturą nielotów czyli kulturą kiwi… czyli Jana, którą serwuję Wam tu w odcinkach, z uporem godnym lepszej sprawy…

A tak przy okazji… gdybym w kolejnej odsłonie – ot powiedzmy za tydzień - pojechała tanim erotyzmem, czy zbrukam tym samym czyjeś uczucia? Pytam albowiem rozkręcam się coraz bardziej i zamierzam wysadzić ze stołka tą panią od Greya.

Bardziej niż wtedy…

Mężczyzna uderzył ją w twarz. Głowa Niteczki odskoczyła do tyłu uderzając o ścianę. Nawet nie bolało. Było jej tylko dziwnie. Głowa stała się leciutka, jak balon wypełniony powietrzem. Za uchem poczuła coś gorącego. Krew – pomyślała. Czerwona strużka spływała w dół po szyi, miękko otulała obojczyk żeby zniknąć prowokacyjnie w rowku między piersiami. 

- Za co? - wyszeptała. Jej oprawca patrzył jak zahipnotyzowany na zakrwawiony dekolt sukienki. Nagle jakby się ocknął. 

- Za co?- warknął - Za co? powtórzył z wymuszoną słodyczą. Przykucnął przy niej. Złapał za brodę i boleśnie szarpnął przyciągając do swojej wykrzywionej złością twarzy… - Za co? Jeszcze się pytasz esesmańska dziwko? Spójrz mi w oczy jeśli potrafisz? Spójrz mi w oczy i może uśmiechnij się tym uśmieszkiem, z którym wysyłałaś chłopaków pod ścianę!

- O czym ty mówisz, nic nie rozumiesz! To nie tak!

- Nie rozumiem? Rozumiem. Świetnie rozumiem! Dziwka! Zapłacisz za to! Mężczyzna podniósł się i wymierzył jej kopniaka. Brzuch... Chronić brzuch… Niteczka skuliła się na ziemi, nie mogąc złapać tchu. 

- Więc to tylko tyle. To już wszystko? – pomyślała... - Will… 

Patrzyła jak mężczyzna wyciąga z kieszeni pistolet. Nie chciała zamykać oczu, przestała się bać. Widziała unoszącą się do góry lufę pistoletu. Gdzieś w tle majaczyła twarz jej zabójcy - jakie ma niebieskie oczy - pomyślała czekając na śmierć. Czuła miarowe bicie serca. I spokój. Głowa nie była już lekka, teraz ciążyła niczym kula skazańca przygniatając ją do ziemi. Nagle od ściany oderwała się drobna sylwetka.

- Dość – krzyknął ciemnowłosy mężczyzna odrzucając niedopałek papierosa. - Dość Janek, zostaw ją… 

- Will… szepnęła. Jej niedoszły morderca gwałtownie się odwrócił – Nie. Nie, jeszcze teraz woła tego esesmana, co za ścierwo. Nie wytrzymam, zabiję ją. Słyszysz, zabiję cię, twój kochaś cię nie uratuje, oni nie z tych, ty… 

- Dość powiedziałem! – powtórzył niski, wychodząc z cienia.

- Franio? – wyszeptała Niteczka - co ty... Wyciągnęła ręce.

- Cicho, zamknij się i dziękuj Bogu że żyjesz – powiedział pochylając się i dźwigając ją z ziemi. 

- Nic nie zrobiłam.

- Zamknij się, zamknij się na Boga – syknął - Wszystko zrobiłaś, rozumiesz. Wszystko.