O tym, że bywa do dupy, ale i tak pięknie…

Czasami życie bywa znośne… Nawet jeżeli jest to czwartek. Katuje Was w czwarteczki-smuteczki fragmentami mojej opowieści o Janie i Niteczce…. Czytacie nieczęsto i nielicznie, ale każdemu, kto się nad tym grafomańskim wytworem pochylił – kłaniam się nisko… Nie jest to – jak zapewne zauważyliście – spójny utwór, tylko raczej luźne notatki, które miałam szczery zamiar w odleglejszej przyszłości uzupełnić, dopisać, opisać i spiąć w całość. Powoli już się z tego pomysłu wycofuję i jestem pewna, że pomysł porzucenia pseudodzieła jest pomysłem najlepszym z możliwych. Chyba nie jestem na tyle wyluzowana, żeby czuć się dobrze z garbem grafomana przymocowanym do pleców. Póki co wrzucę tu jeszcze kilka moich fiszek … spisałam, bo tak naprawdę zależało mi żeby ta historia przetrwała. A nie jest to produkcja mojej zwyrodniałej wyobraźni… Ta historia jest beznadziejna, ponieważ wydarzyła się naprawdę… i jest niewątpliwym dowodem na to, że życie rzeczywiscie tylko czasami bywa znośne. Ale mnie wciąż i nieustannie zachwyca, czego i wam życzę

Teraz…
Jeszcze raz przeanalizowała wszystko w myślach.
Rozpakowała płytkę. Nasikała do pojemniczka. Pobrała krople moczu. Nakapała na płytkę. Poczekała. Odczytała wynik.
Nie ma mowy o pomyłce.
Wyszła z łazienki jako zupełnie inna osoba…
Znała już przyszłość…

Teraz…
- Jaja sobie ze mnie robisz czy usiłujesz mnie jakoś odstraszyć? Oczy Romana zwęziły się w wąskie szparki. Jana wzruszyła ramionami.
- Jestem w ciąży. Sama w nią nie zaszłam. Jak odstraszyć? O czym ty w ogóle mówisz – zdenerwowała się.
- Jesteś pewna, że to ze mną? – Roman nie bawił się w subtelność. - Kobiety rożnie się zachowują.
Przed oczami zaczęły jej wirować ciemnie plamy..
- Jak śmiesz – zacisnęła pięści, trzęsły się jej ręce.
Wzięła głęboki oddech
- Roman, no co ty… przecież cię kocham. Nie ma nikogo innego.
- Spokojnie - popatrzył na nią nieprzyjaźnie. Takie rzeczy się zdarzają. Załatwimy to. Masz chyba jakiegoś lekarza? O pieniądze się nie martw.
- Ale ja chcę urodzić nasze dziecko!
- Jana – Roman złapał ją za ramię. - Nie ma takich możliwości. Nie i skończmy rozmowę na ten temat.
- Ale dlaczego? Co znaczy – nie! Nie będziesz mi tu decydował! To nie tylko twoje dziecko, ja chyba też mam coś do powiedzenia – ironizowała – a może nie mam?
- Nie masz – potwierdził - Nie urodzisz. Przed chwilą powiedziałaś, że w twoim życiu nie ma nikogo innego. Tak się niestety składa moja piękna, że w moim jest.
Jana poczuła się jak na zbyt szybko kręcącej się karuzeli. Muszę usiąść – pomyślała
- Zdradzasz mnie?
…
- Nie – odwrócił się do okna. Raczej ją zdradzam z tobą.
- Jaką ją? – krzyknęła Jana
- Przestań histeryzować! Moją żonę. Mam żonę i dwoje dzieci. Rozumiesz? I nie zamierzam ich zostawić!
- Oszukałeś mnie. Ty gnido - Jana podbiegła i dźgnęła go palcem w pierś.
Chwycił ją mocno za nadgarstek.
- Uspokój się. Gwoli ścisłości nigdy nie pytałaś, czy jestem wolny. Więc o co ci teraz chodzi? – wysyczał.
- To też jest twoje dziecko! To po pierwsze. A po drugie, przez prawie rok znajomości nie znalazłeś czasu, aby wspomnieć mi, że jesteś żonaty? Czy może nie widziałeś takiej potrzeby? Boże! Człowieku, kim ty jesteś?!
- Nie widziałem takiej potrzeby - Roman pokiwał głową. - Daj spokój. Nie będziemy prowadzić tego typu dyskusji, męczysz mnie.
- Ciebie? Ja ciebie męczę? Przecież to ja jestem w ciąży do jasnej cholery! Ja! – Jana wrzeszczała na cały głos.
- Dlatego proponuje, żebyś przestała być – tak szybko jak to tylko możliwe! I nie drzyj się, cała kamienica cię słyszy! Miałaś być dla mnie przyjemnością, ucieczką, tym co robię tylko dla siebie. A zachowujesz się gorzej niż przekupka. Naprawdę uważam ze należy to wszystko zakończyć.
Roman walnął ręką w oparcie fotela i wyszedł z pokoju.
Jana czuła, że zaraz zemdleje, umrze, cokolwiek…
- Roman!
- Słucham - już w płaszczu zajrzał do pokoju.
- Co chciałaś?
- Roman - wyjąkała przez łzy. - Przecież ja cię kocham.
- Ale ja ciebie nie, moja piękna. No pa. Idę, daj znać, co załatwiłaś. Nie martw się, nie zostawię cię na lodzie.
Zniknął. Jana słyszała jak zamyka drzwi. W życiu się tak nie czuła. Sama. Pusta.
- Kochanie – usłyszała i aż podskoczyła. Stał w drzwiach. Jego zwalista postać niemal wypełniała futrynę.
- Jak się właściwie czujesz – zapytał.
- Nieźle – wychlipała przez zatkany nos.
- Mhmm… tak to dobrze. Nie chciałbym zostawiać cię w takim stanie – spojrzał na nią jakoś nieśmiało. - Zrozum, gdyby to było 15 lat temu.
- Roman! Błagam cię!
- Nie. Przepraszam. Musze iść – Prawie wybiegł z jej mieszkania. Przez otwarte okno usłyszała jeszcze przeciągły kwik i ostry głos Romana – spierdalaj szczeniaku. A potem warkot odpalanego silnika.
I tyle. Skończyło się. Przypominały jej się słowa Czarnego. Z uśmiechem na ustach poderżnie ci gardło. Mylił się Czarny - Roman rzeczywiście poderżnął gardło, ale nie tylko jej i nie z uśmiechem a z grymasem absolutnego obrzydzenia.

Dwie godziny później udało jej się uspokoić na tyle, że, już niemal wyrobiła sobie jakieś zdroworozsądkowe podejście do całej sprawy. W sumie Roman jej nie rozczarował. Wiedziała, że tak zareaguje, że nie będzie radosnym przyszłym tatą w emocjach kupującym wózek i biegającym z nią na zajęcia w szkole rodzenia i usg. Wahała się, czy w ogóle mówić mu o ciąży. Czuła, że tak będzie ale jednocześnie gdzieś w środku tliła się jakaś głupia nadzieja, że może jednak się myli. Może wypiją szampana, może… ale ta informacja o rodzinie rozwaliła ją kompletnie. Jak mogła się nie zorientować.
- Co zrobić. Boże co ja mam zrobić. Starała się odpychać obrazy różowych bobasów pchających się jej uparcie przed oczy. Boże - zawyła.
Oparła czoło o chłodny kuchenny blat, zawadzając ramieniem filiżankę. Ta powoli zatańczyła niepewnie na jego brzegu i spadła roztrzaskując się o posadzkę. Jana uważnie przyjrzała się skorupom… Podniosła głowę i sięgnęła po laptopa...
- Jak szkło – pomyślała.