List do ND. (Nie czytać przy jedzeniu!)

Oto jest pies. Jak pies wygląda, każdy widzi. Ma masywną posturę, cztery łapy, ogon, uszy, mokry nos. Standard.
Oto jest pies. Jaki jest pies, nie każdy chce zauważyć. Ma mądre oczy, wyrażające bezmiar absolutnej i doskonałej miłości. Ma piękną duszę, nieskalaną podłością i cynizmem. Ma serce pełne tęsknoty, oddania i wierności. Jest niezłomny, odważny, kochający. Za życie swojego pana odda własne.
Oto jest pies. Pies – przez duże P.
Oto jest mój Pies – mój towarzysz, mój współmieszkaniec, mój przyjaciel.

Paskudna istoto ludzka zanim ponownie obrzucisz wymiotem swoich ust mojego przyjaciela, walnij solidnie swoją pustą głową w mur. Albo zrób cokolwiek innego. A najlepiej zamilknij, zanim uaktywnisz moje gruczoły jadowe… Mój pies jest osobnikiem wiekowym i kulturalnym. Bez nałogów. Nie pije alkoholu – nie rozsiewa tym samym butelek po trunkach na klatce schodowej. Nie pali papierosów – zalegające na schodach pety siłą rzeczy również nie były nigdy w jego posiadaniu. Sprawa poważna…. Kupa! Kupa malowniczo spoczywająca na półpiętrze również nie jest autorstwa mojego psa! A dlaczego… ? A dlatego…
Pierwsze najważniejsze – to nie jest psia kupa!
Drugie najważniejsze – ani ja, ani nikt z członków mojej rodziny, do której pies należy na pełnych prawach, nie robi kupy na klatce schodowej! Gdyby nawet tak straszliwa katastrofa komukolwiek się zdarzyła – mamy zwyczaj sprzątać i to zarówno po sobie, jak i osobnikach siłą rzeczy nam podległych – dzieciach, zwierzętach… 

Ma to jakiś związek z wychowaniem, kulturą i sposobem bycia. Nie plujemy na ulicy, nie wywalamy papierków z jedzonego hamburgera pod nogi i nie oczyszczamy popielniczki samochodowej – przez okno na skrzyżowaniu – pierdu… Nie, bo nie. Ba, powiem więcej istoto ludzka, posprzątaliśmy po tym człowieku, który nocował na klatce schodowej – wynieśliśmy na śmietnik – uzbrojeni w rękawice – niewyobrażalnie woniejące odpadki, które rozsiał gdzie się dało. Nie wiem, co było w reklamówkach pozostawionych przez tego pana, ale skojarzenie z zepsutym mięsem, kawałkami innego obywatela czy czort wie czym doprowadziło nas wprost do toalety. Tak, istoto – posprzątaliśmy to, otworzyliśmy okna… zrobiliśmy to dla siebie, pro publico bono i dla Ciebie również – żebyś nie musiała tego wynosić po weekendzie. W zamian za to usłyszeliśmy stek wyzwisk na temat „tego” psa, który nasrał a ty musisz sprzątać. Usłyszeliśmy jazgot przekupki na temat naszego braku kultury, braku szacunku do pracy innych ludzi (z tą pracą to bym nie szalała, tak nawiasem mówiąc), na temat buractwa etc. Oj pogniewałam się – a mój gniew może być bardzo groźny, podobnie jak pogniewali się sąsiedzi, bo mój pies Szanowna Pani Nowa Dozorczyni cieszy się ogromną sympatią i szacunkiem współlokatorów. Nie warto więc drzeć buźki po próżnicy, a generalnie nie warto nikomu niczego zarzucać, nie mając pewności i dowodu… bo wiesz istoto ludzka… u nas działa zasada naczyń połączonych ….czasem i pies może mieć swojego obrońcę.