Chaos i nuda czyli męki czwartkowe w błyszczącym papierku

Przeciwko nudzie nawet bogowie walczyli daremnie.(F.Nietzsche)
…czyli że jak?... jestem nie - do - pokonania! Sieję nudę, sieję co czwartek a Wy tak sympatycznie to znosicie, że doprawdy czuję się niewymownie wdzięczna. Miałam skończyć z żałosnym procederem opowiadania Wam historii Jany, ale odezwało się kilka głosów zaciekawionych ciągiem dalszym historii. I chociaż świadoma jestem, że to grzeczność i kurtuazja przez Wasze pióro przemawia (wiadomo blogerzy – ludzie na poziomie), to uczepiłam się tych słów, jak mucha kupkowa i nijak nie pozwalam się odgonić... Smaruje zatem dalej moją opowieść, w której losy dwóch kobiet funkcjonujących w dwóch różnych okresach czasoprzestrzeni podejrzanie się zazębiają. Dla jasności schematu – akcja jest równoległa – rozgrywa się dziś – tu bohaterką jest Jana i w okresie okupacji –Niteczka. Opowieść rozpoczyna spotkanie obu pań… Jany i zwariowanej staruszki – Niteczki, której historie poznajemy retrospektywnie. Dalej jest już tylko chaos i brak chronologii…
Zapraszam.
Dziś rzecz o Niteczce pod serialowym hasłem:
Małżeństwo jest jak spacer po parku – ogólnie przyjemnie, ale trafia się kupa.

Bardziej niż wtedy… 

- Franiu, oni nie są kolaborantami. Przecież wiesz! Zabiłam ich. Boże. Przecież oni nic nie zrobili. Franiu, ja też nie! Nikogo nie zdradziłam. Kocham go. Dlaczego nie chcą zrozumieć, że kochałam go już przed wojną? Przecież to nie jest jakiś obcy Niemiec. To Will. Nasz Will. Bawiliśmy się razem jako dzieci. Franiu, nie pamiętasz…? Co zrobić? Pójdę może tam i się przyznam, że to ja? Żeby rodzicom dali spokój.
Niteczka szybko chodziła po pokoju, wyrzucając z siebie gwałtownie słowa.
- Gdzie? – z kanapy odezwał się milczący dotąd Franiu.
- Co gdzie?
- Gdzie pójdziesz?
- No nie wiem, do nich.
- Do jakich nich? Ty jesteś zwyczajnie głupia dziewczyno. Zapomnij o tym. Nie ma żadnych ich. Nigdzie nie pójdziesz. Słyszysz? Już wystarczająco dużo zrobiłaś.
- Franiu, błagam zrób coś.
- Dobrze… - powiedział przeciągle -… w sumie jest sposób
- Franiu! Boże ty jesteś …
- Zamilknij dziewczyno na chwilę. Powiedziałem, że jest sposób. Tyle, że… sam nie wiem, to już ty musisz zdecydować
- Jaki!? Zrobię wszystko.
- Wyjdź za mnie.
Niteczka nie chciała wierzyć, w to co usłyszała. Wisi nad ich głowami śmierć, zgubiła całą rodzinę, matka boi się wychodzić z domu, żyją jak szczury w ukryciu a on składa propozycje małżeństwa..
- Oświadczasz mi się? Zwariowałeś? Po co?
- Jak po co? Żeby uratować skórę twoją i twojej rodziny. Chyba nie sądzisz, że was sprzątną gdy zostaniesz moją żoną? Moje nazwisko daje ci ochronę i gwarancje. Ty naprawdę nic nie rozumiesz?
- Franiu, nosimy to samo nazwisko - zaprotestowała słabo.
- Tak, ale inaczej je nosimy! Ja nie puszczam się z Niemcami.
Niteczce krew uderzyła do twarzy. Franiu pozwala sobie na zbyt wiele. Myśli, że to co się wydarzyło daje mu nieustanne prawo do obrażania jej?
- Wyjdź – wskazała mu drzwi
- Uważaj – syknął – bo rzeczywiście wyjdę i twoja sytuacja stanie się o wiele gorsza niż jest w tej chwili. Nie jesteś już jaśnie panienką, która będzie mi drzwi pokazywać. Uważaj z kim zadzierasz!
Patrzyła na niego z przerażeniem. Kim jest ten człowiek. Miałby zostać jego żoną? Żoną Frania? Idiotyzm. Przed wojną taką propozycję potraktowałaby jako żart, zresztą przed wojną nie byłoby mowy żeby ona padła. Nie ośmielił by się… A dziś… Z przerażeniem zorientowała się, że rozważa możliwość założenia rodziny z tym potworem. Jak nisko upadła… Jej obrzydliwy, zawsze jakby niedomyty kuzyn Franio. Spluwał na posadzkę i miał żółte od nikotyny palce. Patrzyła na niego z odrazą… Miałaby go dotykać? Nigdy. Ale rodzice…
- Nie kocham cię. Kocham Willa – szepnęła.
- Ja też cię nie kocham, to nie romantyczny przypływ uczuć, tylko czysta kalkulacja. Przeżyjesz i będziesz miała ojca dla bękarta – to słowo padło między nimi. Padło i nie zniknęło. Trwało. Niteczka poczuła jak kręci jej się w głowie.
- Ty…ty .. zacisnęła pięści - skąd wiesz?
- Bo ja wszystko wiem, i to z kim się puszczasz i co z tego wynika. Wszystko. Rozumiesz? I zrozum że Willuś nie wróci, nie ma go, nie istnieje, Willuś kaput - zaśmiał się gardłowo.
Spojrzała na niego zimno.
- A jeśli się zgodzę, skoro to taka czysta kalkulacja, to co ty będziesz z tego miał?
- Ja? Przejechał spojrzeniem po jej sylwetce uśmiechając się krzywo – ja… ja będę miał… – przyciągnął ją nagle do siebie… usiłowała się wyswobodzić ale trzymał ją mocno. Gwałtownie nachylił się nad jej ustami, jego język rozwarł jej zęby, owionął ją jego cuchnący oddech – ja będę miał gorącą dupę w łóżku - rzekł odpychając ją nagle. Upadła na fotel, patrząc się na niego z otwartymi ustami. Czuła się brudna, pełna jego śmierdzących wydzielin, miała ochotę splunąć.
- No to załatwione - rzekł Franiu zapalając papierosa - formalności zostaw mnie. Czas ogłosić radosną nowinę najdroższa - zaśmiał się i naciągnął kapelusz - a potem zobaczysz, co to znaczy być z prawdziwym mężczyzną – mrugnął wychodząc.
Upokorzona Niteczka skuliła się w fotelu. Nie, to wszystko to tylko sen. To nie może dziać się naprawdę. Will... Boże, zabierz mnie z tego świata.