O Harlekinach, wizycie w pierdlu i szczerych wyznaniach podglądaczki…

A jednak się przyznam … Tak moi Państwo, pomimo że tu - na blogu zadzieram nosa, cwaniakuję i udaję przemądrzałą intelektualistkę, to oczywiście rzeczywistość jest nieco mniej barwna…. Nie będę tego przed Wami ukrywać. Ale… Czytam … Czytam... nie tylko najbardziej wysublimowane pozycje literackie…. Chlip… Uff… Wyznałam to… Ba! Powiem więcej:

My name is Bond… tfu nieeee, Beata – nie, też nie (przynajmniej jeszcze nie) -... już momentami nie wiem sama....
Mam świra, roztrojenie osobowości i co najgorsze - jestem uzależniona.
Spożywam ze trzy tygodniowo, czasem więcej, przepuszczam na nie połowę kasy…
Książki…
Jestem nałogowcem literaturoholikiem.

Czytam. Czytam. Jak leci i co przyleci. Nie tylko karkołomne pozycje, do lektury których wdrożono mnie nieomal zawodowo podczas długich lat nauki. W towarzystwie brodatych filozofów spędziłam kilka miłych chwil – zaowocowały one totalnym niedostosowaniem do warunków panujących poza bezpiecznym kloszem, w którym byłam chroniona wraz z innymi odmieńcami i zakończyły się bolesnym upadkiem mordką na beton, a co za tym idzie spektakularnym rozkwaszeniem nosa o dziwaczne realia codzienności. Nawet nie wiecie, jak wysoko można wznieść się na skrzydłach idealizmu, aby następnie z hukiem zwalić się z tego nieba wyobrażeń i rozbić sobie tyłek. To tytułem wstępu – jak zwykle nie na temat… Bo coś o czytaniu… aha. Czytam co jest. Nawet ulotki od lekarstw. Zapominam równie szybko, ale o tym kiedy indziej… Mam też prawdopodobnie wynaturzony gust, bo… kocham książki pani Nurowskiej. Wiem!Wiem! No ale ja ją lubię… Tak pamiętam – pastwiłam się nad Greyem (i nadal pastwić się będę – uroczyście obiecuję i przysięgam), niczym smakosz kawioru i ostryg nad bigosem (lubię bigos) – a tu ze swojskim schabowym wyjeżdżam… Ano niby tak, ale zważcie moi Państwo, że ten schabowy ma chwilami/kęsami smak ambrozji. Panny i wdowy mnie oczarowały – toż na tym dzieciaki historii uczyć można, Hiszpańskie oczy, Rosyjski kochanek, Niemiecki taniec itd. itp. – to wszystko są pozycje o CZYMŚ. To nie jest gadanina - jak nie przymierzając moja – tak żeby pomleć ozorem. Tu jest CEL kochani. Ale nie o tym. Więc… ja sobie to, co pani Nurowska napisze – czytam wiernie i kupuję grzecznie… ale o mały włos moja miłość nie zakończyłaby się rozwodem. Czas całkiem niedawny temu pani Nurowska wydała głupala nad głupalami… Trylogię (o matuchno) o wilkach… Czerwienię się na samą myśl… Ja rozumiem, że kasa bywa potrzebna, że remont, że jeść czasem też trzeba i nową kieckę nabyć… ale nie za wszelką cenę, nie za wszelką. Wstyd mi było i niemalże się obraziłam. Uff… wierzyć mi się nie chciało - bo kiedyś czytałam jakiegoś Harlekina (hmm - no czytałam) toczka w toczkę, jak te bajanie o wilkach… No ale - koniec końców historia znalazła swój szczęśliwy finał, bo pozycja która jakiś czas później zakrzyknęła do mnie z półki w księgarni pozwoliła odetchnąć z ulgą… i pokornie wrócić w ramiona pisarki. Drzwi do piekła. Państwo czytali? Jak nie czytali – zachęcam, bo rzecz niebanalna… Książka została okrzyknięta najbardziej skandalizującą powieścią autorki…E tam. No tu chyba troszku polecieli. Z tym skandalem to bym nie przesadzała. Książka jest interesująca powiedzmy poznawczo. Jesteście ciekawi co się dzieje za bramą więzienia dla kobiet? Chcecie wiedzieć, jak w takim świecie funkcjonuje rozkład sił? Walka o przetrwanie? Jak wyglądają długie dni osadzonych? A może noce? Czy rzeczywiście za murem zakładu karnego przebiega granica oddzielająca świat realny od totalnie odjechanej krainy Szalonego Kapelusznika? Chcecie wiedzieć? A pewnie, że chcecie, nawet jeśli nie macie ochoty się przyznać… W każdym z nas tkwi zalążek podglądacza… uchylcie zatem Drzwi do piekła. Polecam!