Dziwujemy się czyli Malkontentka podróżuje…

„Jadą, jadą dzieci drogą
siostrzyczka i brat
i nadziwić się nie mogą
jaki piękny świat” 
(Maria Konopnicka)

Malkontentka podróżuje. W czasie też. Właśnie siedzi sobie na tylnym siedzeniu samochodu rodziców. Za kierownicą tata, obok mama nerwowo komentująca zbyt śmiałą - jej zdaniem - prędkość pojazdu i niemożebne wręcz szaleństwa taty za kierownicą. Jedziemy na mini wakacje. Malkontentka znów jest małą dziewczynką. Złudzenie niemal doskonałe – tyle, że obok Malkontentki w foteliku podryguje jej najmłodszy potomek, co brutalnie przypomina naszej bohaterce, że latka lecą, a siwy włos na głowie będzie niebawem widokiem zgoła normalnym… Ale póki co jest fajnie. Skąd ta scenka rodzajowa? Otóż rodzice Malkontentki zaproponowali, że zabiorą dwie sztuki ze sobą w góry… Grzechem byłoby odmówić…. To jedziemy. Pogoda piękna, droga do bani, kilometrowe korki co chwila, dziecko chce oglądać bajkę, Malkontentka nie chce być przez małolata owymiotowana więc siedzi w stanie podwyższonej czujności, tata chce słuchać radia – i GPS zarazem, ale nie chce słyszeć tekstu bajki dobiegającej z tylnego siedzenia, a mama chce absolutnej ciszy i kanapkę a najlepiej siku i kawę… Do tego dodajmy prędkość 50 km/h i 300 km w perspektywie. Przed nami długa podróż kochani… Zatem wyglądnijmy przez okienko – i nadziwmy się, tym wspaniałym światem, który się przed nami otwiera i czekajmy na….

Rzecz poczętą z kamienia. 

I ze słowika. 

Bardziej niż piękną.

Tak piękną aż nieprawdziwą. 

Rzecz nie do uwierzenia.

Tatry. 

W blasku ostrzeją zęby gór. 

Ja także oczy zaostrzę. 

Ostrze na ostrze. 

Mądrość milcząca i spiętrzona. 

Skały żywe. 

Ściany milczące. 

Turnie życzliwe. 

Tatry z żył moich wyprute, Tatry zdjęte z chmur.

(Jalu Kurek)