Śnieg w kwietniu.

„Sometimes it snows in April, Sometimes I feel so bad, so bad. Sometimes I wish life was never ending, and all good things, they say, never last… (Prince)

Wiecie kiedy stajemy się dorośli? To jest bardzo konkretny, jasno określony moment. Wyłuskany niejako z reszty egzystencji. Konkret. To ta chwila, w której uświadamiamy sobie własną śmiertelność. Jeszcze sekundę temu byliśmy dziećmi i nagle Pstryk. Już wiemy, że jest coś takiego jak zagadka istnienia. Rozwiązania nie trzeba szukać. Przylezie samo. Kiedyś tam… Kurtyna opada, magiczne dzieciństwo zostaje za nami. Na zawsze. Od tej chwili już wszystko będzie inaczej. Ale to nie koniec. Paskudnej wiedzy, że nieśmiertelność można osiągnąć jedynie w wymiarze metafizyczno-symbolicznym towarzyszą inne atrakcje. Zazwyczaj ograniczają się one do egzystencjalnego bólu dupy, odczuwanego - w zależności od hartu jednostki - z różnym natężeniem i częstotliwością. W bardziej ekstremalnych przypadkach dołącza się jeszcze deprecha, nerwica - zwał jak zwał, ale głowa szaleje, myśli przytłaczają i generalnie mamy kuku. Na muniu. Albo i na czym innym. Jak Malkontentka. Dorosłość tak właśnie wygląda. I w sumie byłoby nieźle, gdyby nie wszechobecne przemijanie. A ciężko pozostać elementem constans przemijaniu… I chociaż, zapewne ku pokrzepieniu ducha, pchają nam w głowy, że przemijanie jest zjawiskiem absolutnie naturalnym i spoko, to jednak w wielu aspektach - wciąż przeraża. Tak bardzo bowiem jesteśmy związani z naszym tu, na tej biednej planecie bytowaniem, że świadomość, że kiedyś zabawa się skończy, światełko zgaszą i będzie po imprezce, osobników w typie Malkontentki przyprawia o niemiły uścisk pupska. W stawaniu przed wielkim znakiem zapytania nie czuje się Malkontentka najmocniejsza.
Kurde, tworzę tą papkę, bo zasrane były te ostatnie miesiące, zasrany był ostatni rok i mam nadzieję, że wiosna przyniesie jakiś zdrowy powiew i radość. Bo już ciężko momentami udawać radosnego pajaca. Rzeczywistość staje się obrzydliwa, strach zerknąć do gazety albo odpalić telewizor – zwłaszcza, że niebawem przyjdzie nam płacić na media ojczyźniane... I to akurat jakoś trwa i dobrze się ma. Co by nie gadać - przemijanie rozumiane jako swoisty logos, daje fory idei – nawet najbardziej prostackiej i szkodliwej. Mijają twórcy, dzieło zostaje. Każde. A ja mam dość patrzenia, jak odchodzą ludzie, którzy kształtowali moje widzenie świata, budowali moją wrażliwość. Powoli tracę swoich bohaterów. I nikogo nowego… Świat kilka dni temu wstrzymał oddech, znów spadł śnieg w kwietniu.