O tym, co można dostrzec z okna pociągu, czyli jak upić się na biedronkę

Strzeż się pociągu… a jeszcze bardziej strzeż się tego, co możesz z jego okien zobaczyć…
Upiliście się kiedyś na biedronkę? Tak, że ani rączką, ani nóżką? Odjechaliście kiedykolwiek tak, że po porannym bolesnym przebudzeniu, w miejscu jakichkolwiek wspomnień ziała czarna dziura i jedynie mglisty lęk, rozchwiane zęby i rozorana czaszka sugerowały, że wydarzyło się coś, co zdarzyć się nie powinno? Dla Rachel taki stan to codzienność. Rachel ma lat trzydzieści plus. Jest samotna, porzucona i ostro sfrustrowana. Codzienny ból dupy łagodzi alkoholem. Spożywanym w trybie nieomal stałym. Ale niechaj nie ośmielą się wydawać sądów o wódce ci, którym nie jest ona potrzebna. Rachel wódki potrzebuje. Potrzebuje też najprostszej, trywialnej zwyczajności - stara się zachowywać pozory. Pozory pozorów. Ten cień normalności to codzienna wyprawa do pracy pociągiem… Do pracy, której dawno nie ma… Ale jest coś innego – życie za oknami pociągu. Czyjeś życie. To ono determinuje egzystencje Rachel, pozwala jej oszukać rzeczywistość, pozwala stworzyć obraz związku idealnego, daje poczucie bezpieczeństwa i ukojenie. Ot taka prywatna mini sielanka podparta kieliszeczkiem. I nagle kieliszeczek pęka – Rachel podczas rutynowej przejażdżki, w miejscu, które z upodobaniem obserwuje widzi coś, czego zobaczyć nie powinna i nie chciała. Potem jest już tylko wódka, z niejasnymi przebłyskami pamięci… I dręcząca niepewność, co wydarzyło się, gdy pijana w sztok noc leżała z mordą obitą w kałuży pod wiaduktem… Kochani. Dziewczyna z pociągu Pauli Hawkins zbiera bardzo skrajne recenzje. Takie od Sasa do lasa... Nie cierpię takich książek! Nie cierpię thrillerów! Szczególnie psychologicznych! A jednak zachwyciła mnie ta opowieść! Zachwyciła poważnie, bo książka jest znakomita! I tu pędzę w stadzie sprawnie uwiedzionych owiec. Nie przyczepię się do żadnego kawałka tej historii, bo podobnie jak sam Stephen King (hmm… tak, tak), przeczytałam ją w jedną noc. Dziewczyna z pociągu Paula Hawkins Polecam.
Szeptał tylko „gałązko jabłoni kocham cię”, a potem poszedł na tory pod pociąg. (Edward Stachura) Tak… czasem należy strzec się pociągu bardziej niż zazwyczaj...