O poście, którego nie ma …czyli jest.

Konsekwencja w niekonsekwencji jest niewątpliwie konsekwencją... Choć myślę, że często, a właściwie, co jakiś czas, trzeba konsekwentnie skupić się na pozbieraniu wszystkich niekonsekwencji i ukierunkować je konsekwentnie. (W.Solarz)…i Li!

Dobra. Zatem co do konsekwentnej niekonsekwencji i próbie jej usystematyzowania w konsekwentną całość – kolejny odcinek Jany do odczytu przez najwytrwalszych. W czwartek rzecz jasna. W przyszłym tygodniu Jany wam oszczędzę czyli podążając tropem konsekwentnej niekonsekwencji – opublikuję kolejny kawałek.

Teraz…

Jana zbiegała po schodach. Na półpiętrze przystanęła, by uniknąć zderzenia z mężczyzną, który mozolnie wspinał się na górę. 

- Dzień dobry pani - uśmiechnął się 

- Dzień dobry – odpowiedziała grzecznie. Mężczyzna nadal stał blokując schody, jakby oczekiwał rozwoju konwersacji. Wciąż się uśmiechał. 

- Pani Janka, prawda?

- Jana – poprawiła odruchowo – skąd pan wie?

- Jana – bardzo interesująco… Roman… - to należy do moich obowiązków w tej firmie – wiedzieć wszystko. Znowu uśmiech. 

Jana dyskretnie mu się przyjrzała. Na oko czterdziestoletni, ogromny, zwalisty blondyn, z niewielkim brzuszkiem i pięknym, ciepłym uśmiechem. 

- Miło było pana poznać, gdyby dowiedział się pan o mnie czegoś, czego jeszcze nie wiem, proszę koniecznie mnie powiadomić.

- Nie omieszkam – odpowiedział teraz już śmiejąc się tubalnie - i pewnie stanie się to szybciej niż pani przypuszcza - a tak w ogóle to jak się pani sprawuje? - zapytał robiąc groźną minę.

- A wzorowo, jak zawsze – Jana uśmiechnęła się na pożegnanie i zbiegła z ostatnich stopni.

Kto to był - facet wyraźnie ze mną flirtował… Ale kurde przystojny. Westchnęła. Niektóre baby, to są w czepku urodzone. Mieć w domu taki kawał chłopa…

Zagadka tożsamości Romana wyjaśniła się dopiero w biurze. 

- To operacyjny. Nie wiadomo komu służy. Niby tu pracuje, ale nie mam pojęcia, czy pod kogoś podlega i czy ktoś w ogóle miałby ochotę być jego szefem. Zdaje się, że bez zbędnych wyrzutów poderżnąłby ci gardło, miło się przy tym uśmiechając, gdyby widział w tym swój interes. Trzymaj się od niego z daleka – ostrzegał Czarny zapalając papierosa. 

Jana gestem wskazała mu tabliczkę „palenie wzbronione”. Czarny westchnął teatralnie i ruszył ku drzwiom strącając po drodze tabliczkę. Blaszka upadła na podłogę. 

- A w dupie – niech leży - pomyślała. Była w znakomitym nastroju. Zaczęła się zastanawiać, w jakiej mierze zawdzięcza go spotkaniu na schodach.