O młocie pneumatycznym rzecz straszliwa czyli komu bohatera, komu…

Nikt nie rodzi się bohaterem, ale każdy może nim zostać…
…ano właśnie kochani… stety czy niestety, ale takie właśnie jest życie… Dziś rzecz będzie o bohaterstwie i to cholernie szeroko rozumianym. Dziś wyłamuję się z konwencji – nie będzie kosmetycznych recenzji, dziś wylewam jad…. Usprawiedliwia mnie fakt, że znajduję się na krawędzi wyczerpania psycho-fizycznego i tylko włos dzieli mnie od popełnienia zbrodni. A dlaczegóż tak? Ano za mną młodzi przyjaciele, zanurzcie się w historię durną i chmurną….
Nie jestem osobą zamożną – ubolewam nad tym faktem od lat wielu, ale jako że wszelkie próby zmiany zaistniałej sytuacji pogłębiają jedynie moją ruinę, to staram się nadmiar nie kombinować… Tak. Nie jestem zamożna, nie stać mnie na wypasiony zameczek pod miastem, ba – nie stać mnie nawet na chatkę na kurzej nodze. Czynię zatem to, co w mojej sytuacji jest korzystne i możliwe do przeprowadzenia - zamieszkuję lokal na ostatnim piętrze w bloku wieloludzkim w średnio ciekawym acz inspirującym sąsiedztwie różnych skupisk kłopotów ludzkich (Monar, brat Albert, kilka radosnych melin na osłodę, park gdzie w miłym nastroju i romantycznej scenerii można golnąć brzozóweczkę z kolegami). I jest ok. Było właściwie. Otóż moi mili – nie żyjemy w świecie obfitującym w mitycznych herosów, bohaterów nie spotykamy ot tak co dzień na przejściu dla pieszych czy w warzywniaku… Ale jak się ma szczęście… to i na bohatera się trafi… zwłaszcza na taką zafajdaną kanalię, która postanowiła zostać bohaterem we własnym domu. O Bogowie! Mam nowego sąsiada… I tu już właściwe jest klucz do całej historii… Otóż nowy skusił się na zakup lokalu piętro niżej. Lokalu nad wyraz tajemniczego. Lokalu obok którego strach przechodzić, bo groza i lodowaty pomruk czający się za cienką barierą drzwi powalają na kolana nawet najodważniejszego… (poza panem komornikiem, który z uporem godnym lepszej sprawy uszczelnia szparę w drzwiach kolejnymi wezwaniami… zaprawdę sprawa godna Syzyfa). Sławę swą – skądinąd ponurą – lokal ów zawdzięcza smutnym i tajemnym wydarzeniom, które w ciągu roku doprowadziły do powolnego acz skutecznego wymarcia całej zamieszkującej go rodziny… A zaznaczyć tu pragnę, że liczna to była gromada…. Tak czy owak mieszkanie – mimo iż stosunkowo atrakcyjne - długo stało puste, pobudzając wyobraźnie sąsiadów – zwłaszcza tych, którzy musieli obok niego pomykać wieczorową porą. A tu proszę - trafił się klient, bohater normalnie – i nie dość że się trafił to jeszcze rzucił się na remont potężny i nadzwyczaj - no przyjmijmy - denerwujący. Kochani – żeby nie było wątpliwości - nie mam nic przeciwko remontom. Doskonale rozumiem, że mus jest mus i raz na jakiś czas trzeba pewne roboty wykonać, zwłaszcza nabywszy nowy lokal z podejrzaną przeszłością… Wszyscy żyjąc na tzw. kupie musimy się z tym pogodzić… ale ale – to że na tej kupie już siedzimy nie znaczy, że mamy się w niej tarzać… Mój nowy sąsiad przeprowadza remont od trzech tygodni. Nie wiem na czym prace polegają – zaczynam poważnie rozważać możliwość, że tworzy jakiś open-cud i narusza konstrukcje budynku, co może skutkować wielkim łup - a ja mieszkam wysoko więc perspektywa fruwania jakoś mnie nie kręci, zwłaszcza że skrzydeł w tym wcieleniu nie dostałam… Posądzam go o tak niecnie działania, bowiem od trzech tygodni startując o godzinie 7 a kończąc w okolicach 22 prawie non stop katuje nas młotem pneumatycznym… Cóż można przez tyle czasu, przy użyciu sprzętu kalibru mocno grubego czynić? Ha! Niestraszne mu są święta (długi weekend zawierał w sobie Boże Ciało), niestraszne niedziele (no jakoś kurka wodna nasza tradycja niechętna jest wielkiej budowlance w ostatni dzień tygodnia), niestraszne błagania sąsiadów, że dzieci małe, że regulamin spółdzielni zabrania wiercić po dwudziestej… Bohater we własnym domu… Chyba nawet jest prawdziwy, bo jak mówi poeta: Prawdziwi bohaterowie niewiele mają wspólnego z naszymi wyobrażeniami o nich. Niekoniecznie są atrakcyjni i zachwycają imponującą posturą, mocno zarysowaną szczęką czy doskonale widoczną muskulaturą. I tu by się zgadzało, bo paskudniutki on, oj paskudniutki… Swój wielki popis dał wczoraj – przemłocił się do mieszkania sąsiadki obok… oj a to hoża dziewczyna jest i w tym przypadku mądrość ludowa głosząca, że Bohatera nie przekreśla niski wzrost lub niedoskonałości fizyczne - okazała się chybiona - przekreśla, bo przestraszony bohater zabarykadował się w swoim bastionie – zza drzwi jedynie składając obietnice, co do naszej – pozostałych lokatorów – czarnej przyszłości. Pożyjemy, zobaczymy… Jestem w pracy. Dostałam sygnał, że wierci od świtu, cóż ponoć: Bohater nie jest odważniejszy od zwykłego człowieka, ale jest odważny pięć minut dłużej… hmm… planujemy zmasowaną akcje – ciało spółdzielcze w postaci pana Krzysia od kaloryferów, straż miejska (prosiliśmy o rosłego chłopa) i kolektyw (sam kwiat mieszkańców) – i żeby czasem się nie okazało, że nasz bohater był jednak odważny o pięć minut za długo.
Serio i smutno – kochani, szanujmy się nawzajem. Szanujmy. Przecież tylko to się liczy.