Kafka dnia powszedniego czyli jak mnie zaraz trafi…

Jeżeli któryś z moich przemiłych Czytelników pracuje w Wydziale Komunikacji i Dróg Starostw Powiatowych miast różnych, bądź z taką instytucją łączą go związki emocjonalne, niech dla dobra własnych nerwów przełączy się na inny kanał, bo w dalszej części będę zwała, pojawią się wyrazy wulgarne - nawet nie powszechnie uznane za mało wyszukane – tylko po betonie – wulgarne. Może padnie też jakaś deklaracja uczuć wobec wyżej wzmiankowanej instytucji… po co się zatem szarpać i gniewać – ot można w tym czasie dla rozrywki obejrzeć zdjęcia polityków z dzieciństwa (widziałam galerię na Onecie).
Tyle tytułem wstępu. Teraz będzie rozwinięcie i zwinięcie całej historii..
Kochani…mea culpa. Jestem winna! Zgrzeszyłam wobec prawa stanowionego i zwyczajowego. Przyznaję się i korzę – publicznie… Otóż…. siedem lat używałam nieważnego prawa jazdy! Wiem… Jestem pospolitym przestępcą… ale podległam resocjalizacji i okazałam się na nią podatna więc może wyrosną ze mnie jeszcze ludzie i zarysuje się przyszłość bardziej świetlana niż smętny pobyt za kratami. Na swoje usprawiedliwienie mam jedno… Kompletnie nie miałam pojęcia, że zapomniałam wymienić prawka. Ot zwyczajnie zapomniałam, że zapomniałam. Siedem lat temu wstąpiłam w związek małżeński z pewnym miłym panem, co zaskutkowało zmianą mojego nazwiska. Grzecznie wymieniłam więc wszystkie dokumenty – jak się miało okazać - prawie wszystkie. Cytując klasyka, nigdy nie robiłam z papierologii zagadnienia i ot… jeździłam wieki całe legitymując się dokumentem nieważnym, bo opiewającym na moje stare nazwisko. W sumie na focie też szczególnie podobna do siebie nie byłam… Jak mogłam się nie zorientować – ano - nie wczytuje się jakoś zbyt często w dokumenty - czasem zerkam w dowód, bo zapamiętanie pesela przekracza moje moce intelektualne a poza tym wciąż wydaje mi się, że jestem młodsza i muszę sprawdzić w dokumencie, ile naprawdę mam lat… Dobra – krótko – dowód jest czytany, prawo jazdy nie. Zdarzyło się jednak, że zrządzeniem całego łańcucha przypadków (nie będę opisywać, bo ani to frapujące ani fascynujące) sprawa wyszła z kąta i ja – cała zawstydzona przystąpiłam do błyskawicznej akcji wymiany dokumentu…
Do momentu pobrania wniosku z urzędu szło nieźle. Nawet zdjęcie z uszami czy uchem, bez dużych kolczyków, ale za to z debilną miną kogoś przydybanego na sedesie, udało się zrobić dwie minuty po zamknięciu zakładu fotograficznego. Z tego miejsca pozdrawiam pana fotografa, że uczynił to, mimo iż udawał się już raźno na zasłużoną obiadokolację i pominę milczeniem fakt, że na focie wyglądam jak psychicznie niezrównoważony maniakalny morderca. Ale ok. Zdobycie zdjęcia wydawało mi się najtrudniejszym elementem akcji. Jak bardzo się myliłam…
Najpierw wniosek. Otóż kochani. Po analizie przypadku stwierdzam co następuje - filozof mediewista legitymujący się kilkoma dyplomami studiów podyplomowych i we własnym zadufaniu uważający się za jednostkę światłą, dostał piachem po oczach i mylnął się dwa razy. Sprawne i bezbłędne wypełnienie wniosku o nowe prawo jazdy gwarantuje doktorat podparty sokolim okiem (można posługiwać się lupą – ale to już wersja proletariacka).
Kolejny krok – złożenie wniosku.
Jako że pracuję od bladego świtu do nieomal godzin nocnych i czynię to poza miastem, a w każdym razie z dala od siedzib ludzkich - zwłaszcza urzędów - i nie mam możliwości „wyskoczyć” na minutkę, nie mogę też chwilowo wziąć wolnego, najlepszym rozwiązaniem wydawało się powierzenie tej misji tacie. Tata jako geodetus emeritus wybitnie znudzonos kilkuletnim dolce far niente, celem oderwania myśli od właściwych emerytom rozważań na temat kruchości bytu, chętnie bierze udział w takich rozrywkach, podbudowując się jednocześnie myślą że czyni dobro… (a to jak wiemy, może okazać się istotne). Rzeczony tata w radosnym nastroju udał się z wnioskiem, zdjęciem, moim nieważnym prawkiem i ważnym dowodem do urzędu (dałam mu te dokumenty wyobrażając sobie, że jestem szaleńczo sprytna), żeby oddać ten cały majdan pani w okienku i dowiedzieć się kiedy i jak można odebrać nowe prawko. A! dodatkowo tata był wyposażony w 100 zł polskich celem złożenia haraczu, czyli opłaty za znaczek skarbowy (uwielbiam te podpuchę – że niby sobie coś kupujemy). Okazało się, że dupa! W naszym pięknym kraju kwit do zapyziałego okienka muszę zanieść osobiście i pokazać swoją gębę królowej tam rezydującej, bo inaczej złożenie dokumentów jest nieważne! Aż dziwne, że nie ma rewizji osobistej i uroczystej przysięgi, że ja to ja… Tata próbował negocjować i był nawet gotowy obstawać przy stanowisku że jest mną (a to że mi wąsy i broda urosły nie jest niczym szczególnie dziwnym) ale nie udało się. Został wygnany. I pouczony, że może przybyć ponownie, tyle że z upoważnieniem.
Ok, nazajutrz tata udał się do urzędu ponownie, tym razem dzierżąc w dłoni papier, w którym upoważniam go do podania wniosku milady w okienku. Tata podał kwit, pani zabrała wniosek i fotkę. Dowodu wpłaty nie chciała, bo u nich jest światowo i system daje znać, że kasa została wpłacona. Tata zatem ze spokojem i poczuciem odniesionego sukcesu udał się do domu, a ja oczekując na nowe prawko dostałam… wezwanie do uzupełnienia dokumentacji…wrrr… Okazało się, że system jednak nie informuje, że nie jest światowo, tylko tak jak zawsze i dowód wpłaty królowa ma jednak mieć w swej upierścienionej dłoni. Tata poszedł ponownie i oddał – cudem niezagubione – potwierdzenie wpłaty. Przy okazji nabył wiedzę – jako że już wszedł w całkiem niezłą komitywę z głową z okienka – że jeśli przyniesie stosowne upoważnienie to będzie mógł odebrać prawko w moim imieniu. Była to riposta, na fakt, że zaznaczyłam we wniosku opcję dostarczenia via poczta. Ale… pocztą to oni niechętnie. Raczej wolą osobiście. Tata, jako że wyrwanie się w teren sprawia mu radochę, powrócił znów gdzie nadwiślański brzeg… tfu… do okienka i dał upoważnienie, pytając się przezornie kilka razy jakie gadżety ma mieć w dnu odbioru. Obawiał się, nauczony doświadczeniem, że będzie potrzebne coś, czego przy naszych ograniczeniach wizualizacji pracy twórczej nie będziemy w stanie przygotować. Może zdjęcie płuc – na dowód, że sprawnie oddycha i zdoła mi dostarczyć prawko albo zgodę jego rodziców na uczestnictwo w takiej misji. Nie. Potrzebny tylko tata z dowodem, stare prawko nie – bo traci ważność i nie mogę się nim posługiwać mając nowe, bo to byłoby brzydko. Uff… pozostało czekać.
No i kochani! Nadszedł ten wielki dzień. Dziś rano. Dostałam sms, ze prawko czeka. I że życzą miłego dnia. Ja tez im kurka wodna życzę, tysiąca takich miłych dni… No nic. Ucieszyłam się w pierwszej chwili. Ba – pomyślałam ot świat, unia, Europa cała – i sms i życzenia no super. Zadzwoniłam do taty, który obiecał ze idąc na spacer (z dowodem) jako człowiek poważny, odważny i do tego upoważniony dokument odbierze…
Nie wydali mu. Ma przyjść po weekendzie. Moje stare prawo jazdy jednak jest potrzebne. Pani bardzo przeprasza ale jest tylko człowiekiem i się pomyliła. No …Jak ja tam pójdę… tylko boje się o jedno… czy wydadzą mi moje prawo jazdy…bo kurka wodna …nie jestem upoważniona...