Spotkanie po latach czyli przechadzka z sercem na ramieniu.

Nostalgia. 
Tak.

Nostalgia to sprawa generalnie skomplikowana, niejasna, zamotania i dołująca z natury wszechrzeczy. Definicję nostalgii czynili różni, ale mój prosty umysł łaknie łopatologii. Tym razem szuflą do pieca nałożył sam Milan Kundera! Jego interpretacja utożsamia nostalgię z jakimś rodzajem męczącej tęsknoty, czy cierpienia spowodowanego niespełnionym pragnieniem powrotu. Właśnie - powrotu, który jest nierealizowalny. Ot życie. Mądrze chłop to rozkminił. Mądrze. A ja w swym zadufaniu dodam, że im jednostka starsza, tym cześciej i dotkliwiej owa nostalgia ją dopada, no bo cóż... powrotu nie ma... I ta bolesna świadomość z każda przetrwaną godziną staje się coraz bardziej duposadna.

Pewnie echa, czy raczej przeczucia tej myśli zabrzmiały w cynicznej duszy Malkontentki, gdy pomimo wyjątkowo niesprzyjających okoliczności przyrody, postanowiła uczestniczyć w spotkaniu klasowym. Za wszelka cenę. Zabawa zapowiadała się o tyle ciekawie, że spotkanie dotyczyło ludzi, którzy wspólnie zmagali się z trudami edukacji na poziomie podstawowym i większości ostatni raz widzieli się na rozdaniu świadectw klas ósmych...

Malkontentka mocno kombinowała, jak zaprezentować się nieznajomym znajomym po ... no wielu latach niewidzenia. Koniec końców postawiła na NIC. Nic. Czyli Malkontenka wyszorowana do błysku, umalowana codziennie (plus mocne usta) i fryzura niedbała. Dżinsy, czarny t-shit z dekoltem, rudy kardigan i sporo rockowej biżuterii. Tak kochani. Malkontentka jest z czasów kościanych naszyjników, tatuaży na plecach (nie zdradzę wam treści tych malkontenckich) i sznurkowych bransoletek. Chlip.

Przerwa na nostalgie... 

...

Dobra ocieramy ślozy i lecimy dalej, mając już ogólne wyobrażenie Malkontentki, która tak ustrojona i snobistycznie spryskana kosztownym Tomem Fordem wyruszyła na spotkanie z młodością. A ...plus mocne usta! 

I tu zaczynają się schody. Big zonk... Malkontentka, jak wiecie, mieszka w Casablance. W jej bliskim otoczeniu rezyduje dom brata Alberta, meliny alkoholowe na bazie niebieskiego i zawodowo źli ludzie. A tu wieczór.... Ciemno, jak jelicie grubym. Do pubu dobre pół godziny marszu i to bardzo, bardzo szybkiego marszu... Do kompletu, ze swadą godna straceńca, Malkontentka postanowiła uczynić wyprawę własnymi nogami a fantazja podpowiedziała jej drogę przez park. Krótszą - ładniejszą. I wyruszyła nasza Malkontentka. Po Casablance szło jak z płatka - wiadomo gdzie nogę postawić, żeby niczego nie połamać i gdzie nie zaglądać, żeby nie teleportować się w inny wymiar, ale park... Wiece jak wyglada park zimową nocą? Wspaniałe wygląda! Skrzy sie milionami lodowych iskierek, osiadłych na stuletnich drzewach, błyszczy wesołym śniegiem migoczącym w promieniach stylizowanych latarni, czaruje białą czapą... Jest magiczny a właściwie byłby, gdyby nie grupa pijanych mężczyzn opętańczo krzyczących na zamarzniętym stawie, zataczające sie postaci sunące niepewnie po ścieżkach i - kurde - facet z gołą klatą biegający z pianą na ustach (w kilkustopniowym mrozie) z radosnym okrzykiem "zapierdolę was wszystkich"! To ostatnie było szczególnie frustrujące, bo nie do końca wiadomo było, do kogo skierowana jest obietnica gołej klaty... Wiecie jak szybko można pokonać kilometr oblodzonego parku, potykając sie na wysokich obcasach kozaków? Otóż szybko. Bardzo szybko. I właśnie Malkontentka - dzięki atrakcjom dodatkowym - pod pub podgalopowała niczym rasowy rumak w Wielkiej Pardubickiej. Zdjęła czapkę obciachówke, światowo wytarła nos, wypluła gumę, poprawiła włosy i weszła do środka.

A o tym, co tam zastała, opowiem Wam jutro, bo właśnie wyczerpały mi się baterie i moja kora mózgowa domaga się gwałtownego zgniecenia...