Ekstazy nie było

Czasem człowiek ma uczucie, że pęta się po scenie, nie będąc nawet statystą... tak mniej więcej nauczał mistrz Lec... No i takie mi się święta przytrafily. W klimacie iście langolierowskim. Zeżarły czas i przyjemność. Błąkałam sie gdzieś wokół stołu z ewidentne obrzydliwym uczuciem bycia elementem zbędnym. Podsumowując - miało być magicznie, wyszło do dupy. No ale lajf jest lajf więc zbieramy tyłek z gleby, otrzasamy piórka i pędzimy dalej w życie. Wybaczcie niespójność wypowiedzi - piszę za pomocą urządzenia ze swej natury przystosowanego do komunikacji gębowej, czyli tworzę w telefonie:). Rzeźba normalnie. Do tego tkwię dzielnie na stołku w centrum kuchni - prawica czuwa nad pieczenią, lewica pilnuje maszyny do chleba, która wykazuje tendencje do zeskoczenia z blatu. Okno ustrojone mini-szklarnią z ziołami - wierzę głęboko, że jest to bazylia i mięta - mam przed nosem wiec obserwuję sobie piękną wiosnę, jaką nam w tym roku zima zafundowała i kombinuję, co to za bezmózgie yeti obcięło wszystkie gałęzie z drzewa. Drzewo, bliżej mi nieznanego gatunku, dotychczas bardzo przyjemnie zasłaniało gacie sąsiadów wywieszone na balkonie i pana z petem opierającego sie ryzykownie o barierkę... No, ale nie o tym... Dziś usiłując otrząsnąć się z szoku poświątecznego, spróbuję wskoczyć we właściwe tory i ...strzeż się czytelniku pociągu... Strzeż, bo jad mi kapie na podłogę i globalnie jestem na NIE! Książka. A nawet dwie. Dwie książki przyniósł mi Mikołaj. I bałwanka. Ale z bałwankiem to akurat g... miał wspólnego, bo tak naprawdę uczynił go dla mnie - ze starej acz czystej skarpetki i koralików - mój chrześniak. Bardzo ładny dar. Co do książek. Recenzja. Kamil Janicki. Żelazne damy.

Lubicie książki historyczne? Ja lubię. Takie reality? To też. Gdzie dużo mówi sie o polityce, a mało o życiu? Tu już średnio. I chociaż to, co wychodzi spod maszyny pana Janickiego zazwyczaj czytam z przyjemnością, Żelazne damy mocno mnie rozczarowały. Rzecz traktuje o Dąbrowce, Odzie, Emnildzie etc. czyli niewiastach, które za pomocą cwanych i nierzadko brudnych sztuczek jeszcze brudniejszymi łapkami swoich małżonków - ówczesnych grubych ryb - budowały polską państwowość. I ok. Sprawa mogła być fascynująca, a jest z lekka nużąca. Jako że o rzeczonych damach historia uparcie milczy, wspominając je jeno gdzieś miedzy wierszami, całe tomisko zbudowane jest na przypuszczeniach autora. I chociaż rys historyczny oddany jest naprawdę solidnie, kilkaset stron domysłów, gdybań, opowieści dookoła treści to taki skiśnięty troszku bigosik - ot przestrzelone. Przeczytałam, nie był to rzecz jasna czas stracony, bo coś tam w ciemnym mózgu sie rozjaśniło, ale nie pieję z ekstazy. Taki średniak.