Panneau okiem malowane

Byłam w górach. Kłamię. Byłam obok gór. Stałam i patrzyłam na nie z tęsknotą i cieknącą ślinką niczym dzieciak rozpłaszczający nos na szybie sklepu z zabawkami. Niby w zasiągu ręki, a jednak dotknąć się nie da… Cóż… jako że w góry (obok, obok) wybrałam się z potomkiem liczącym lat 5 (niespełna) nie było mowy o wyczynach a’la Wielicki. Pomijając ten fakt, górskie szczyty zdobywałam przez więcej niż połowę swojego ekscytującego żywota więc generalnie obecność małolata była niezłym pretekstem do trzymania tyłka w obszarach dość łagodnych i nie wymagających od poruszającego się obywatela specjalnego wysiłku… Zatem moi mili - wiedziona instynktem stadnym - łaziłam w grupie setek współplemieńców w górę i w dół Krupówek. Okazuje się, że jest to dość dziwna, niemniej jednak wciągająca rozrywka... I tu od razu uwaga – do zapiekłych przeciwników Zakopanego – wstrzymajcie konie i przygryźcie ostrza swoich języków. Lubię Zakopane i dobrze mi z tym! Jakoś znudziły mi się kretyńskie tyrady różnych osobników w stylu – znowu tam, jak można tam jeździć, chyba jesteś niepoważna, ale ty masz upodobania. A ucałujcie mnie w tylną część ciała… i jedzcie gdzie chcecie. Ja jestem za stara na krwawe emocje w Tunezji i za biedna żeby wlec walizkę kasy do bankrutującej Grecji, do tego zbyt wielki ze mnie patriota żeby zmuszać rządzących (kimkolwiek są) do ściągania mnie z jakiś cudacznych rejonów świata na koszt podatnika.
Dobra – łażąc tak w tym tłumie, przysiadałam co czas jakiś nad kawą czy deserem i okraszałam swoje wnętrzności grubą warstwą bitej śmietany i innych słodkich paskudztw… Przyglądałam się ludziom i dziwnym zjawiskom, które wyrastały na mojej drodze…
Ot – zachęcające menu przed hotelem (trzy gwiazdki)...

albo kiełkujące ciżemki…

Fajne…

Widziałam też miłą siostrę zakonną zasuwającą z wózkiem wypełnionym różowym niemowlakiem – uśmiechnęła się do mnie radośnie – oduśmiechnęlam się - i pogalopowała przed siebie niczym - z lekka surrealistyczne - odium dla pędzonego żądzą konsumpcji świata…

Wjechałam z małolatem na Gubałówkę, podziwnęliśmy rezydujące tam psy (Franek i Józek – miodzio nie psy), pokazałam potomkowi skocznie, kupiłam pluszową papugę i ciuchciucha (to sympatyczny zielony stworek – młody nazwał go ciuchciuchem, czyli zapewne takie jest jego imię). Kładłam się spać z kurami, wstawałam bladym świtem i drżąc z zimna na tarasie słuchałam potoku szemrzącego w ogrodzie, napawałam oczy soczystą zielenią pobliskiego lasu… uciekałam od wszystkiego w sobie. Dolce far niente. Żadnego zbędnego wysiłku, myślenia, stresu. Wiecie. Dobrze mi było. Tylko za krótko. Wciąż mam zbyt słabe akumulatory, aby aktywnie uczestniczyć w życiu. Czekam z utęsknieniem na ten prawdziwy urlop.