O zobowiązaniu i inteligencie czyli stawiamy flaszkę na stół

W sobotę centrum miasta wygląda tak samo jak i w każdy inny dzień tygodnia. Jest tylko więcej pijanych; w knajpach i barach, autobusach i bramach - wszędzie unosi się zapach przetrawionego alkoholu. W sobotę miasto traci swoją pracowitą twarz- w sobotę miasto ma pijaną mordę. (M.Hłasko)
Taki alkoholowy cytacik na zachętę… Nota bene jeden z moich ulubionych;)
Dziś będzie o książce, której recenzować nie wypada. Dziś będzie o książce, którą trza poznać. Z grubej rury strzelam o poranku, ale do jasnej Anielki zaczynam mieć dość młodych osobników tuż po studiach, legitymujących się tytułem magistra, którzy na dźwięk nazwisk, innych niż te z kanonu lektur bardzo obowiązkowych, spoglądają na mnie takimi wielkimi zdumionymi oczami bezrozumnej owcy. Kurza noga – pretendowanie do miana inteligenta to nie tylko machanie przed nosem dyplomem, status inteligent – zobowiązuje! Nie można być kurą rozprawiającą o fizyce kwantowej! Pewne rzeczy trzeba wiedzieć, pewne nazwiska kojarzyć i nie wypluwać z paszczy oświadczeń w stylu „ten Bach to do dupy jest”… Uch… Zatem o poranku sięgamy do skarbnicy! Tak, skarbnicy ukrywającej największe perły polskiej literatury… i – nie… nie będzie to Pan Tadeusz;) – wyciągamy dzieło bezprecedensowe, dzieło pokoleniowe, dzieło wybitne, chociaż ostatnio jakby zapomniane – Piękni dwudziestoletni, autor - Marek Hłasko. Kto nie czytał – niech pędzi do biblioteki, księgarni czy internetu i nadrabia!
Marek Hłasko – jeden z najbardziej interesujących, kontrowersyjnych i zbuntowanych polskich twórców. Genialny umysł, jedyne w swoim rodzaju ostre jadowito-uszczypliwe poczucie humoru, bezwzględne, wyraziste, niekiedy wulgarne pióro. Piękni dwudziestoletni to biografia Hłaski, ale nie jest to biografia o kroju tych, znanych nam z lekcji polskiego… Życie, które mi dano jest tylko opowieścią, ale jak ja ją opowiem, to już moja sprawa. Trafnie to ktoś gdzieś określił – Hłasko stawia flaszkę, odpala fajkę, nas sadza przy stole i jedziemy z opowieścią, w której prawda splata się ze zmyśleniem, gorycz z radością a łzy ze śmiechem. Pozornie chaotyczne rozdziały - coś na wzór felietonów, tworzą obraz postaci tak niezwykłej, że chce się więcej i więcej… Nieustanna szarpanina, alkohol, kobiety, zabawne dykteryjki, odjechane realia lat 60 tych, obraz całego pokolenia – smaczne nad wyraz - ale za wiele niestety tego nie poczytamy, bo skoro James Dean polskiej literatury opuścił ten padół w kwiecie wieku, mając zaledwie 35 wiosen to i siłą rzeczy biografia nie może być szczególnie opasła. Na szczęście dla następnych pokoleń - zdołał załapać się na nieśmiertelność. Książkę łykamy „na raz”, zachłystując się jej klimatem a skończywszy – mamy pewność, że pozwolić się zamknąć w więzieniu własnych ograniczeń – to pułapka a zarazem grzech śmiertelny.
W więzieniu zawsze jest wesoło, jeśli się do tego podejdzie w sposób właściwy. Wszyscy są zawsze niewinni, wszystko jest omyłką.