O pikanterii bez pruderii, czyli Klaudyna na nowo odkryta

Od tygodnia zastanawiam się, jaką książkę wyciągnąć dla Was z lamusa. Nie chce mi się pisać o nowościach – reklamowanych wszędzie, do bólu i odruchu wymiotnego. O tzw. bestsellerach będących li i jedynie wyrazem bluźnierstwa wobec drzew, które musiały polec by je wydano. O wielkiej kupie niczego, którą pchają w nasze mózgi nienażarci wydawcy, sprzedając nam kurzy bobek owinięty w złoty papierek. Ciężko jest wybrać odpowiednią pozycję literacką… Wprawdzie moja domowa biblioteka to kilka tysięcy książek, ale nie będę gawędziła o każdej – o niektórych nie chce pisać, o niektórych nie wypada, o jeszcze innych – zwyczajnie nie potrafię. Przeżywam też etap zniechęcenia. Mam dość Greyów, wampirów, a już szczególnie opowieści durnej treści w stylu Bóg znajdzie ci prace. Nie znajdzie, bo nie robi w instytucji dedykowanej takiej działalności i arogancją byłoby oczekiwać zaangażowania sił najwyższych w poszukiwanie dla nas zatrudnienia, gdy wokół giną ludzie i światy. Temu, kto wymyślił poradniki – zwłaszcza podbudowywane ideologicznie – w tak przewrotnie durny sposób – kopa w tylną część ciała.

W tramach buntu, odwrotu i czort wie czego jeszcze postanowiłam dziś sięgnąć do klasyki ale takiej nietuzinkowej. Pamiętacie Klaudynę? Bohaterkę cyklu powieściowego Colette? Biseksualną, ekscentryczną, czarującą Klaudynę? Och, jakże ja ją uwielbiam …J

Trudno zadowolić jednocześnie wszystkich i samą siebie. Wolę zacząć od siebie….

Credo…

Zawsze frapowało mnie do jakiej grupy wiekowej adresowana jest ta powieść… Cykl 4 tomów – zapewne omamiona niewinnym tytułem – zakupiła mi leciwa cioteczka, gdy byłam uczennicą szóstej klasy szkoły podstawowej. Prawdopodobnie wyobrażała sobie, że darowuje mi lekturę zbliżoną do poczciwej (i ukochanej rzecz jasna) Ani z Zielonego Wzgórza. Oj, gdyby wiedziała, jakie to myśli rozpaliła w młodej głowie. Ba – pewnie przez bogobojną ciotuchnę wyrosłam na starą lubieżnicę. Ale co tam…

Klaudyna kochani to sprawa z lekka skandalizująca… nie, nie dla współczesnej młodzieży – która primo – książek nie czyta, secundo - erotyczne wzorce znajduje w badziewiaku stulecia czyli moim ukochanym worku treningowym Greyu – ja już chyba tak się nad tym nieszczęśnikiem napastwiłam, że w końcu go polubię J. Wciąż tego nie czaję – w końcu, jeśli już zdobywać, to wysokie bazy – zatem odpuście Greyowi i łapcie się za Markiza – jak się bawić to na maxa. Kto da radę dotrzeć do końca Sodomy opowie nam wszystkim i po wszystkim, jak się z tym czuł J. Wracając do tematu. Klaudyna swego czasu musiała być książką skandalizującą. Dziś z pewnością jest odbierana inaczej, niemniej jednak trzeba przyznać, że ma swój smaczek i nieco mocno frywolnej pikanterii. Ot takiej sympatycznej pikanterii. Dość swobodnie porusza temat seksualności wśród pensjonarek, homoseksualizmu wśród chłopców czy lesbijskich romansów młodych żon…nazwijmy to… starawych mężów... Bez pruderii i fałszywej skromności. Ale wszystko z klasą, humorem i w granicach dobrego smaku. Przy tym historia jest przeciekawa, czyta się cudnie, ze smaczkiem, posmaczkiem i kurde, z jakąś nostalgią. A język Colette – wspaniały, niepodrabialny styl wielkiej damy, która kręcąc paluszkiem loczek i przygryzając koniuszek języczka z uśmiechem Giocondy opowiada nam takie zbereźne historyjki. Polecam! Wywalcie Greya w kosz i powróćcie do Klaudyny. Mój zaczytany egzemplarz właśnie kontempluje Franka – ona nawet jakoś nieźle wkomponowuje się w klimacik – zbereźnica jedna.