O wielkiej historii i znakomitej książce Teresy Torańskiej czyli to, co pamiętam…

Pamiętam…

Leniwy sobotni poranek. Ja w zaawansowanej ciąży. Wstałam z łóżka i włączyłam komputer. Mąż w kuchni robił śniadanie. Rzuciłam okiem na wiadomości. Ekran jak zawsze krzyczał doniesieniami o morderstwach, wypadkach, aferach. Ktoś kogoś zabił, ktoś kogoś obraził. Jakaś katastrofa - skrzywiłam się – w tym stanie nie miałam ochoty czytać o kolejnym nieszczęściu. Wyłączyłam komputer i powlokłam się do kuchni.

- Co tam?- Zapytał małżonek smarując chleb twarożkiem.

- A jakiś samolot spadł w Rosji - nie czytałam, nie chce się teraz denerwować.

Z wiosennym śniadaniem na talerzyku przeniosłam się do pokoju i rozlałam w fotelu. Położyłam nogi na pufie, włączyłam telewizor i nagryzłam kanapkę. TVN24. Czerwony pasek informacyjny na dole ekranu i wstrząśnięte twarze prezenterów. Twarożek stanął mi kością w gardle a dzieciaczek w moim łonie podskoczył nerwowo.

10 kwietnia 2010 roku.

Spojrzałam w oczy historii.

Każdy z nas ma wspomnienie tamtego dnia. Dnia, w którym staliśmy się świadkami …

O Smoleńsku, o katastrofie powiedziano już chyba wszystko… więcej i zbyt wiele. Powiedziano, napisano i wykrzyczano tyle, że każdy racjonalny obywatel z przestrachem przełącza kanał na dźwięk słów Smoleńsk, katastrofa, zamach. Teorie spiskowe, chore rojenia, obsesje – wszystko, co narosło wokół tego przerażającego wydarzenia, niczym niemożliwa do zahamowana lawina plugastwa dławi bezcenne, niszczy pamięć, wypacza wspomnienia, zakłamuje i zatrważa. Dlatego kiedy w moje ręce wpadła książka Teresy Torańskiej Smoleńsk, w pierwszej chwili - w odruchu samoobrony - odłożyłam ją na półkę. Jednak… Zbyt cenie sobie pióro pani Torańskiej, żeby obojętnie przechodzić obok jej publikacji. Uległam pokusie i …popłynęłam. Kochani - Smoleńsk w tej mistrzowskiej opowieści to nie ten Smoleńsk, który wpycha w nasze uszy telewizja. Smoleńsk Torańskiej nie jest przedramatyzowany, oszalały, upolityczniony, porwany przez wszystkich, którzy ucapili się go niczym sztandaru i ciągną – każdy w swoją stronę, nie sięga granic absurdu… To jest Smoleńsk gorzki, smutny, ale też merytoryczny i przede wszystkim godny.

Seria profesjonalnych rozmów z ludźmi, których katastrofa dotknęła najsilniej, dotyczyła najmocniej i którym zmieniła rzeczywistość. Chłodne, proste pytania – gorące odpowiedzi, tworzą przejmujący obraz dramatu, obraz Polaka, obraz naszych narodowych przywar, podziałów, wad i zalet. Książka jest znakomita – to nie jest publikacja, którą można poczytać przy kawce i odłożyć na półkę – to jest jak skok w przepaść – z jej czytania nie da się wycofać…

Mój blog nie jest blogiem politycznym, dlatego nie będę pisać (i tak piszę) o podziałach w Narodzie – o ich genezie, o waśniach partyjnych i spiskach. Ale i to w książce Torańskiej znajdziecie. Z klasą i na zimno.

Kochani - Smoleńsk to lektura obowiązkowa – w końcu mimochodem staliśmy się świadkami, a wielka historia zadziała się na naszych oczach. Polecam gorąco!