O gniotach i dzidzi piernik, czyli krytyczna jazda bez trzymanki

Po pobieżnym przejrzeniu kilku ostatnich poniedziałkowych wpisów stwierdzam z niejakim przestrachem, że ostatnimi czasy oferowałam Wam książki głównie z gatunku tych, które ściągają czytelnika na samo dno piekieł… Ba – mało tego – byłam odrażająco zachwycona… Nie… Tu zdecydowanie potrzeba zmiany:). W związku z powyższym dziś COŚ lekkiego – chociaż niekoniecznie przyjemnego - i co najlepsze – COŚ, po czym sobie kochani pojedziemy jak po łysej kobyle, podle, złośliwie i w nadmiarze - skolko ugodno… Mniam!

Ale, ale…cofnijmy się w czasie... Początek całej tej historii miał bowiem miejsce kilkanaście lat temu (o żesz). To wówczas na mojej drodze stanęła odrobinę zakompleksiona, ale też poważnie ekscentryczna singielka – roztrzepana i po uszy zanurzona w gwałtownym pędzie życia… No co ja tu będę się krygować – Bridget Jones! Nie śmiać się :)! Z lekka przerysowany ale jakże diablo prawdziwy model współczesnej kobiety… W perypetiach komicznej Angielki zanurzałam się smacznymi wieczorami, wybuchając co chwila gromkim śmiechem. Dziennik Bridget Jones to było dotknięcie geniuszu. Kolejny tom W pogoni za rozumem generalnie nie ustępował pierwszemu - momentami sięgał na wyżyny satyry i to mocnej próby. Czytałam z zachwytem, pewnie również dlatego, że w tamtym okresie - co tu kryć - wiodłam życie niemal identyczne jak bohaterka książki… Było...
Jakaż więc ogarnęła mnie radość, gdy dowiedziałam się o planach reaktywacji Bridget. Na świeżo wydaną książkę rzucałam się z entuzjazmem – znów przecież miałam stać się Bridget… Rzuciłam się zatem z tym entuzjazmem... No i byłoby na tyle.
O bogowie! Jakim straszliwym gniotem jest Bridget Jones. Szalejąc za facetem…. Już przez litość nie będę się rozwodzić nad faktem, że zasadniczo kobieta szalejąca za facetem w nazbyt ekshibicjonistycznym wydaniu jest żałosna sama w sobie, to dodatkowo 50 - letnia Bridget o rozumku pantofelka i mentalności dzidzi piernik nie jest zabawna, zdecydowanie… jest jedynie irytująca, wkurzająca (żeby mocniej nie powiedzieć) wręcz przerażająca. Podstarzała klaunessa z pretensjami – tyle zostało z pełnej uroku komicznej Bridget… W trakcie lektury z nieznanych przyczyn cały czas majaczyła mi przed którymś ze zwojów księżna Alby – nie żebym coś do szacownej Jejmości miała – bogini uchowaj – podziwiam ją za rozmach, wybujałą ekscentryczność i cudowne zlewanie wszystkiego co zlać można – ale księżna Alby jest, a raczej była tylko jedna – prawdziwa i absolutnie niepodrabialna;)
Książkę doczytałam – bo jakoś lubię kończyć to, co zaczynam - a nawet - cytując klasyka - nie jest ważne, jak zaczynam tylko jak kończę. A skończyłam z najwyższym niesmakiem i znudzeniem. Gniot ludzie kochani. Kupcie sobie zamiast tej książki jakąś dobrą czekoladę z orzechami czy coś równie nieprzyzwoicie zakazanego – przynajmniej zażyjecie chwili rozkoszy :).
Pamiętacie taki kawałek Republiki?
Ta piosenka jest pisana dla pieniędzy
Ta piosenka jest śpiewana dla pieniędzy
Ta piosenka jest nagrana dla pieniędzy
Ta piosenka jest wydana dla pieniędzy.
Otóż powyżej cytowany tekst Mamony jest znakomitą epikryzą ostatniej powieści pani Fielding. Ta książka była napisana dla pieniędzy, po łebkach, bez polotu – byle szybciej… Szkoda, bo tym samym legenda Bridget dostała potężnego kopa w zlifitngowany tyłek.

PS. Nie jestem Bridget…