Ptasie radio, czyli co tam panie w blogosferze. O awanturach blogowych rzecz poniewierająca.

Zauważyłam dziś, że wbrew mojemu - jakże twardemu - postanowieniu stworzenia blogasia, w którym królować będą ironiczno-żartobliwo-sarkastyczne recenzje kosmetyków, cała zabawa zaczyna ciążyć w zupełnie innym kierunku. Miało być ku uciesze Czytelnika a robi się coraz bardziej mentorsko;) Wyznaję, że z mozołem wielkim produkuję te - lekkie w zamyśle – recenzje. Prawdę powiedziawszy wole czytać Wasze opinie i kierować się Waszymi radami. Poważnie! Pasjami mogę przeglądać blogi o różnego typu upiększaczach – wybitnie mnie to odrywa od codzienności – a już szczególnie fascynują mnie te o włosach. Nazwałabym je wręcz zjawiskiem. Jest dla mnie totalnie odjechanym – i to w pozytywnym sensie tego słowa – zebranie tak niewyobrażalnej wiedzy okołotematowej (drżyjcie poloniści przed radosnym słowotwórstwem). Hmm właściwie to nawet nie wiem jak to ugryźć czy chociażby nadgryźć. Przysięgam - nie jestem w stanie przyswoić sobie jednej setnej tego, o czym autorki tych poczytnych blogów piszą. Mylą mi się nawilżacze z emolientami, maski z odżywkami itd. Czytam z zapałem, ba – nawet kupuję obsesyjnie obowiązujące specyfiki – chociaż czynię to bez większej nadziei, że moje mysie kosmyki zamienią się w bujne sploty, ale co tam. Lubię pooglądać makijaże, których moje nieposłuszne palce nigdy nie stworzą, czytając receptury kosmetyczne Mineralnej Kasi – też chcę samodzielnie wyprodukować jakiś krem, analizując recenzje książek Renatki (Piękno i pasja)  –  wtrącam się namiętnie;), zazdroszczę talentu artystom i pasji fotografom…Dobra… Tyle tytułem wstępu. Miałam napisać o blogosferze a nie o kosmetykach (kurcze, a może jednak już się w to wkręciłam na dobre? Hmm… ewentualnie na dobre się zestarzałam i bredzę…). Otóż wracając do tematu - od wielu lat jestem zdyscyplinowanym czytelnikiem blogów wszelkiej maści i gatunku. Ładnie komentuję, nie dokuczam autorom i jestem generalnie na TAK, niemniej jednak nie udało mi się ominąć kilku wielkich blogowych awantur. Nie chcę wdawać się w szczegóły ani grzebać w historii - pozwolę sobie jedynie wspomnieć, że podczas tych wszystkich zawirowań – a niekiedy dotyczyły one spraw cholernie poważnych – stałam grzecznie przestępując z nogi na nogę i wyciszając w miarę możliwości zwaśnionych - ależ uspokójcie się, dajcie spokój, pogódźcie się, życie jest jedno - jesteście fajni - nie podcinajcie sobie wzajemnie gardeł… Poważnie - ciocia pocieszycielka, ciocia dobra rada, ciocia do serca przytul psa. Przygarniałam spłakanych do piersi, wysyłałam pieniądze, gdy organizowano zrzutki itd. Poznałam w tym okresie wielu świetnych ludzi – a znajomości blogowe przemieściły się z ekranu do jak najbardziej realnego realu – Li kochana :). I to jest niewątpliwie wartość dodana mojego zapalonego czytelnictwa :). Ale tych ciemnych stron zaczęło robić się zbyt dużo. Ostatnio wypowiedziałam się na jednym z blogów, który niekiedy podczytuje … wypowiedziałam się, bo zmilczeć wszak nie potrafiłam … Kurcze mam kłopot z opowiedzeniem tej sytuacji, mam kłopot z opisaniem emocji, bo w mej głowie chaos a spod pióra nie takie zdania wychodzą, jakie uznałabym za właściwe. Być może za bardzo mnie to wszystko obciążyło. Dobra – wypowiedziałam się, bo nie potrafię zmilczeć, gdy czytam niesprawiedliwe uwagi pod adresem osoby, którą znam i która – w moim odczuciu - zasługuje - niczym Małgorzata - na spokój…. Dostałam chlust zimnej wody na głowę plus jeszcze mocno wiadrem. I bardzo dobrze! Zrobiło mi się przeraźliwie smutno, bo moja wypowiedz nie była agresywna, ale taki cios pałką skłania do refleksji… zaczęłam zastanawiać się nad sobą… i oto wniosek - przez całe dorosłe życie cierpię na przekleństwo bycia miłym! – nie, nie, nie pytajcie mnie o książkę Marsona – nie czytałam i nie zamierzam, bo po zapoznaniu się z literaturą, chyba podobną w typie, pod nazwą „Bóg nigdy nie mruga” byłam w traumie przez dwa dni – doprawdy nie wiem, do kogo jest adresowana ta pozycja. Przyznaję, że u Marsona cholernie spodobała mi się gra słów w tytule i stąd nawiązanie;). Wracając do syndromu – jestem totalnie pozbawiona instynktu samozachowawczego, dbam o wszystkich dookoła a nie o siebie i swoją rodzinę, pierwsza wskakuje na barykadę i krzyczę – to niesprawiedliwe, tak nie wolno- pierwsza też dostaję kamieniem w łeb…  i to często od tego, który chwile wcześniej łkał na mojej piersi…I otóż moi mili postanowiłam z tym skończyć. Basta! Biuro zamknięte.

Mario – z pewnością nie czytujesz mojego bloga – ale muszę Ci podziękować. Tak, masz rację – duszę przyznano mi niejako z taśmy - podczas mocowania serca i montowania lewej nogi. Przez przypadek podkręcono zbytnio emocje i doprawiono nadmierną wrażliwością. Dlatego cierpię. Ale nie mogę już cierpieć za miliony, bo nikt tego nie oczekuje i nie potrzebuje. Tak, wreszcie ktoś coś mi uświadomił. Niosę ten ciężar rzeczywiście długo i dlatego ogłaszam - koniec z wymiotem emocjonalnym:) Jutro miast na Weltschmerz zapraszam na zabawne perypetie Malkontentki, która wyszperała w sieci kosmetyki rodem z dalekiej Korei.

Wpis chaotyczny. Wspomagacz – kawa, spowalniacz – niewyspanie.

PS. Jeszcze jedna uwaga do książki o Bogu, który nie mruga… pomijając fakt, że mruga i to czasem nawet zbyt często, to coś jednak z tej pozycji we mnie zostało – otóż dowiedziałam się, że żeby zostać milionerem należy odkładać 10% (albo 20? – rany koguta zapomniałam jednak) każdych uzyskanych/zapracowanych/zdobytych nielegalnie pieniędzy na książeczkę/konto/lokatę. Należy to czynić od momentu, kiedy już nie mylimy pieniążka ze smoczkiem, do czasu, kiedy nie mylimy pieniążka z czymkolwiek innym… I dzieląc się z wami tą bezcenną wiedzą (zdobytą za jedyne 30 zł polskich) ogłaszam otwarcie nowego tygodnia i niech Wam się darzy :).