O tym, że damy piją spirytus a z wizytą nie godzi się przychodzić bez szpady, czyli jest dla nas nadzieja…

Pusta kartka na ekranie w żaden sposób nie kusi, żeby postawić na niej szlaczki robaczkowatych literek. Dziś podoba mi się jej nieskalana biel. Myśli biegną bezwładnie, nie chcą ułożyć się w zgrabny szereg, zabawny felietonik nie wyskakuje z żadnego kapelusza – w sumie nie jestem nawet szczęśliwą posiadaczką beretu a co dopiero o kapeluszu mówić. Nic. Malkontentka zwinięta na kanapie z kompresem na głowie łypie złym okiem. Muzy wszelakiej maści spierniczyły gdzie pieprz rośnie, bo wesoło tu u nas jak … no właśnie, jak gdzie? W sumie każde porównanie wydaje się niestosowne… No jest kiepsko… druga świeżość jesiotra niejako …nie, nie, nie… Druga świeżość to nonsens! Świeżość bywa tylko jedna – pierwsza i tym samym ostatnia. A skoro jesiotr jest drugiej świeżości, to oznacza to po prostu, że jest zepsuty. Uuuu… Źle jest.

To był bardzo trudny tydzień. Tydzień zszarganych nerwów, łez,  bólu i bólu nad tym bólem, awantur i żalu, nostalgii i zadumy. Minął, skończył się. W środku wiele zostało a rozum wciąż nie potrafi zająć właściwego stanowiska, kryjąc się przed emocjami - Jednakże mądrzy ludzie w tym właśnie celu mają rozum, żeby się nim posługiwać w podobnie skomplikowanych przypadkach.

Wczorajszy post – nie był przypadkowy, dotyczył – mimo pozorów - czegoś innego niż sztuka, chociaż swe egzystencjalne pretensje mocno ukrywał za zranionym obrazkiem. Wszystko będzie, jak być powinno, tak już jest urządzony świat.. to przesłanie – z wczoraj, na dziś i jutro i jutro jutra… Dziś jednak pomimo najlepszej woli nie wykrzeszę z siebie siły żeby spłodzić błyskotliwą recenzję. Dziś myśl jest ciężka a pióro toporne. A tego, co snuję się po mojej głowie aż boję się ubrać w słowa… tchórzostwo? Nie –  to li i jedynie, bądź „aż” doświadczenie… O, nie, mój filozofie, nie zgodzę się z tobą – tchórzostwo nie jest jedną z najstraszliwszych ułomności, ono jest ułomnością najstraszliwszą! Dziś przykrywam zbolały mózg kompresem, którym od początku tego opowiadania i Was kochani raczę… Przyda się – możeJ

… Wiele, naprawdę wiele lat temu pewien Mistrz i jego Muza zmienili moje życie. Nie jest to truizm. Czasem mam wrażenie, że żyję połączona jakąś mentalną pępowiną ze stertą zapisanych kartek. To niekiedy bywa przerażające, niekiedy frustrujące - zwłaszcza gdy cytaty, postaci, refleksje przelewają się w głowie i dogadują, wyszydzają, pouczają… To fakt. A fakty to najbardziej uparta rzecz pod słońcem… Moje myśli bardzo często kierują się w stronę niemożebnie wyniszczonego tomiska, doklejony do mnie fantom wciąż przegląda fantomowe kartki i czyta, czyta, czyta… uwielbiam obłąkany surrealizm bijący z każdego wersu. Książka, która zdecydowała jaką drogę życiową wybiorę, silnym kopniakiem usadziła mnie w sali pełnej studentów z natchnionym wzrokiem i brodatych poczciwych mędrców, którzy za największe dobro świata uważali ochronę naszej wrażliwości i chłonnych (wówczas, wówczas he he) umysłów. Chleba z tego może nie ma… ale… kto tego nie doświadczył… ech… Książka, która ukształtowała mój światopogląd, książka którą znam na pamięć, książka w której wciąż szukam odpowiedzi – banalnie rzecz nazywając - książka mojego życia. To ta na bezludną wyspę…

Pisać o niej się nie godzi. Recenzować – toż byłaby to zbrodnia, gdyby mnie podobny chłystek ośmielił się… Myślę, że wszyscy ją znacie, pewnie są i tacy, którzy kochają ją tak zachłannie, jak ja więc… dla przypomnienia od początku okraszam mój post smakowitymi kęskami ze stołu pana Bułhakowa…

– Niech mnie diabli porwą!

– Niech diabli porwą? To się da zrobić!

Sięgnijcie po tą lekturę w weekend i dajcie się ponieść. Może dzięki temu zobaczycie Behemota usiłującego zapłacić za bilet w tramwaju… czego Wam z całego serca życzę…